Centraal-Texas is in juni een braadpan. De zon staat hoog aan de hemel en jaagt de temperatuur op naar 35, en op heel warme dagen zelfs 40 graden. Uitgerekend op het heetste moment van de dag komen de helikopters. Operatie Daytona op de Comanche Springs Ranch begint. Als grote bijen zoemen de wentelwieken in de lucht. Terwijl Apaches de omgeving bewaken, brengen Chinooktransporthelikopters mensen en materiaal. Ze landen op een weiland vol met gele bloemen.

Militairen –rode baretten van de Luchtmobiele Brigade– sprinten via de achterklep van de Chinook de klamme hitte in. Hun opdracht is om wapensmokkelaars gevangen te nemen die zich verschansen in vervallen boerenschuren. In werkelijkheid zijn het hun collega’s met een laken om. Er klinken schoten over en weer. Er vallen ‘gewonden’. Daytona mondt uit in een duel. En dat op een ranch in Texas.

Sprinkhanen

De eigenaar van de ranch, Chad Horne, staat met zijn pick-uptruck aan de rand van het weiland en geniet. „Prachtig wat die mannen en vrouwen doen. En met passie. Ze zijn goed in hun vak.” Graag stelt hij zijn landgoed ter beschikking als oefenterrein. Waarom? „De Nederlandse militairen kwamen het vriendelijk vragen. En ze doen heel goed werk.”

Horne (50) is geboren en getogen in Houston, een grote stad in het zuiden van Texas. Hij verdiende geld met beleggingen en heeft huizen in verschillende Amerikaanse staten. „Mijn vrouw is nu in Florida. Die vindt het hier… niet veel.” De Comanche Springs Ranch is ruim 300 hectare groot. Weilanden, bossen, ravijnen, hier en daar heuvels. Horne houdt er runderen, paarden en kippen. Wilde dieren lopen in en uit. Grote sprinkhanen springen metershoog op uit het gras. „Pas op voor ratelslangen”, waarschuwt Horne. „Die zitten meestal rond een cactus.”

Terwijl de helikopters hem om de oren dansen, plukt de terreinbeheerder van de ranch een reekalf weg tussen de bloemen. „Vier of vijf dagen oud. Mama houdt zich schuil vanwege de heli’s. We zullen haar met de fles grootbrengen.” Bambi met de spreekwoordelijke reebruine ogen voelt zich opmerkelijk snel vertrouwd in de armen van de man.

Poetin

Als rechtgeaarde Texaan is Horne een liefhebber van wapens. Trots laat hij aan iedereen die dat wil zijn verzameling geweren zien. Het spul hangt in een ruimte pal naast zijn slaapkamer, die tevens dienstdoet als schuilplaats voor tornado’s. Op de vraag waarom hij wapens in huis heeft, kijkt Horne alsof hij water ziet branden. „Dat is een recht voor iedere Amerikaan. Ik gebruik ze om wilde zwijnen te schieten. En om me te kunnen verdedigen als Poetin besluit om in Californië de Verenigde Staten binnen te vallen.”

Horne moet niets hebben van de Russische leider. „Hij speelt enge spelletjes. En Poetin is een absolute mastermind; hij is de NAVO, Europa en ons, de Amerikanen, een paar stappen voor. Als we daar op een dag maar niet de tol voor gaan betalen.” Over president Obama wil de Texaan niet veel zeggen, maar zijn gezicht spreekt boekdelen. Op het platteland van Texas zijn de fans van de bewoner van het Witte Huis in Washington DC waarschijnlijk op de vingers van één hand te tellen. Inwoners van de Republikeins getinte staat voelen zich allereerst Texaan en dan pas Amerikaan.

Mali

Honderd kilometer naar het zuiden, op de legerbasis Fort Hood in Killeen, glimlacht majoor Jeroen (37) om de politieke voorkeur van Horne. „Ze zijn hier gastvrij, maar zeer patriottistisch.” Als hoofd operaties van het 302 squadron is hij verantwoordelijk voor de training van Apache- en Chinookpiloten. „Sommige vliegers zitten een maand nadat ze hier klaar zijn bij onze VN-missie in Mali. De operaties die ze daar gaan vliegen oefenen we hier: verkenningen, beschermen van eigen troepen en medische afvoer.”

De situatie in Texas komt het dichtst bij de realiteit, zegt Jeroen (geen achternaam vanwege de veiligheid, RP). „We kunnen hier zelfs met scherp schieten.” De majoor weet wat het is, hij vloog in 2010 met zijn Apache boven Afghanistan. „Stiekem kijkt iedere militair toch uit naar echte missies. Daar train je voor.” Grootste uitdaging in Mali is volgens hem de hitte. „Het is daar nog warmer dan in Texas. De Apaches, die al ter plekke zijn, lijken zich goed te houden. Chinooks slijten veel sneller. En we hebben natuurlijk te maken met lange aanvoerlijnen.” Omdat het Defensie Helikopter Commando in Mali vooral met Nederlandse commando’s werkt, zullen die vanaf volgend jaar ook gaan oefenen in Texas.

Over zijn plaatsing van drie jaar in Texas is de luchtmachter lovend. „Een fantastisch stuk van de wereld. We krijgen hier als militairen en als privépersonen letterlijk en figuurlijk de ruimte. Het leven in Texas is relaxter. Er is minder stress dan in Europa.” Met vrouw en kind woont hij op een halfuur rijden van de basis. Tweede kindje is op komst. „Amerikaantje. Altijd makkelijk.”

Zijn collega, majoor Larry Hamers van de Luchtmobiele Brigade, stapte midden vorig jaar zo vanuit het vliegtuig de Texaanse zomer in. „Bloedheet. Maar de Texanen vonden het mild.” Met vrouw, jongste dochter en twee labradors is hij hier. De oudste dochter studeert in Groningen en komt deze zomer over. „Militairen worden hier gewaardeerd. Je krijgt voorrang op luchthavens, korting in winkels. Het is zelfs gebeurd dat een wildvreemde in een restaurant de rekening voor ons betaalde.”

Barbecue

De oefening op de Comanche Springs Ranch is voorbij. De zon gaat onder in Centraal-Texas. Als een saluut aan Chad Horne komen verschillende Nederlandse helikopters nog een keer laag over zijn ranch. Op het terras laat de Texaan een barbecue aanrichten voor zijn gasten. Alle militairen zijn welkom. Er is vlees, salade, maïskolven op een stokje, cola en bier. Chad Horne geniet. „Ik ben blij dat ik iets kan betekenen. Het is volgens mij de juiste manier om het te doen. Zie het als mijn bescheiden bijdrage aan een veilige wereld.”

Van een vergoeding voor het gebruik van zijn land wil Horne niets weten. „De prijs die ze betalen is dat ik mag kijken.” Duizenden foto’s heeft hij al van Nederlandse helikopters. „Thuis draait op een Apple-tv constant mijn fotoverzameling. Ik denk dat de helft van de foto’s uit militairen, helikopters en voertuigen bestaat. Haha, het zal wel op een oorlog lijken.” De Nederlandse regering mag hem wel dankbaar zijn, toch? „Hoeft niet. Laat de overhead en bevolking van uw land maar trots zijn op deze jongens en meiden.”

Grootste basis ter wereld

Fort Hood in Texas is de grootste militaire basis ter wereld. Er zijn verschillende eenheden van de US Army gestationeerd met in totaal 45.000 militairen. Op de basis –bereikbaar via vijf afslagen op de snelweg– zijn complete oefendorpen waar geuren en kleuren de oefenende militairen moeten wijsmaken dat ze in Afghanistan, Irak of ergens in Afrika zijn.

Samen met het oefenterrein voor land- en luchtmacht, de zogenaamde Western Training Area, is het gebied 175 bij 265 kilometer; groter dan Nederland, Luxemburg en België ten noorden van Brussel bij elkaar. Groot voordeel: er wonen minder dan 250.000 mensen.

„Hier kan alles: laag vliegen, hard vliegen, ’s nachts vliegen en schieten met scherp”, zegt luitenant-kolonel Emco Jellema, commandant van het Nederlandse 302 squadron op Fort Hood. „Je mag net zo veel lawaai maken als je wilt. Klachten komen er niet.” Defensie traint op Fort Hood helikopterbemanningen en militairen van de Luchtmobiele Brigade. Om de zoveel weken wordt een nieuwe groep ingevlogen.

De samenwerking met de Amerikanen is prima, meent Jellema. Kritiek op de teruggeschroefde defensiebudgetten hoort hij niet. „Wel zie ik paniek vanwege hun eigen bezuinigingen. Iets wat vandaag wordt afgestoten, staat morgen al stil.” De vaste staf van 302 bestaat uit 23 Nederlandse militairen. Met hun eventuele gezinnen zijn ze voor drie jaar geplaatst in Texas. De eenheid beschikt permanent over acht Apachehelikopters en drie Chinooks.

Zonder Fort Hood –genoemd naar de Amerikaanse generaal John Bell Hood– is opleiding en training van de helikopterbemanningen erg moeilijk. „De mogelijkheden hier zijn erg belangrijk voor ons”, zei minister Hennis-Plasschaert van Defensie eind november vorig jaar bij een bezoek aan de basis. „Thuis hebben we deze faciliteiten niet.”

In november 2009 kwam Fort Hood wereldwijd in het nieuws toen een 39-jarige legerpsychiater om zich heen begon te schieten met een machinegeweer en een pistool. Majoor Nidal Hasan –niet getrouwd, geen kinderen– doodde dertien personen en verwondde dertig anderen. Bij zijn arrestatie werd hij neergeschoten en raakte gedeeltelijk verlamd. Volgens familieleden had de schutter grote moeite met zijn aanstaande uitzending naar Afghanistan. Hasan is inmiddels ter dood veroordeeld, maar wacht het hoger beroep af. In april van dit jaar was er op Fort Hood weer een bloedbad waarbij vier slachtoffers vielen, inclusief de schutter.