Shabani, die sinds 1994 in Nederland woont, was geschokt toen zij het nieuws hoorde. Dat gevoel werd heftiger naarmate het aantal doden steeg. „Het is niet te beschrijven”, zei ze zondag.

Haar man, ook van Iraanse afkomst, zat in hun woning in Delft het journaal te kijken toen het nieuws over de aardbeving in Bam zich aandiende. Sindsdien staat de televisie constant aan. Ook de computer gaat niet uit. Alle berichten proberen ze mee te pikken. Bovendien hebben zij geregeld contact met familie in Iran.

Ook de leden van de Iraanse gemeenschap in Nederland houden elkaar op de hoogte. Zo hoorde ze een verhaal over een oom van een vriend die met zijn familie in Bam woonde. De vriend heeft nog niets van de familie gehoord. „Hij weet niet of ze nog leven”, zei ze. Ze hapert. „Of dat ze dood zijn.”

„Het doet pijn dat ik zo ver weg zit. Ik was liever daar. Ik wil de mensen helpen.” Het steekt haar dat ze vanuit Nederland niet veel kan doen. Ze wil met een aantal landgenoten geld inzamelen, maar dat is ook de enige bijdrage die ze kan leveren, verzucht de Delftse. „Je kunt alleen met de slachtoffers meeleven.”