Aarzelend breekt het zonlicht door een loden lucht. Nachtelijke stortregens –zoals die alleen in de tropen kunnen vallen– hebben de Filipijnse kuststad Dulag in één grote blubbermassa veranderd. Voor afkoeling hebben de buien nauwelijks gezorgd. De temperatuur klimt al snel naar een vochtige 35 graden.

In het pakhuis van de hulporganisatie Medair brengt een ventilator enige verkoeling. Het is het domein van Maolieno Biola. Als baby van vier maanden oud raakte hij een been kwijt doordat een omgevallen olielamp brand veroorzaakte.

Anno 2014 staat zijn handicap hem niet in de weg. Met een houten kruk onder de arm beweegt hij zich opmerkelijk snel door het pakhuis. Als timmerman vervaardigt hij houten frames voor woningen. Die deelt Medair uit aan noodlijdende gezinnen in Dulag en omgeving. Zelf moeten ze voor de aankleding van hun nieuwe huis zorgen.

Timmeren is niet het oorspronkelijke handwerk van Biola. Hij komt uit een familie van agrariërs. Tot een halfjaar geleden werkte hij op een uitgestrekte kokosplantage. Maar de verwoestende tyfoon Haiyan gooide roet in het eten. „Op de anderhalve hectare grond die we hadden, stonden nog maar zes bomen overeind.”

Wachten tot de nieuwe aanplant vrucht gaat dragen, is een kwestie van jaren. En dus ging Biola op zoek naar ander werk. Hij was een van de weinige gelukkigen die een baantje vonden. Dag in dag uit fabriceert hij dak­spanten, waarmee Medair inmiddels honderden huishoudens van een nieuw onderkomen heeft voorzien.

De tyfoon herinnert Biola zich nog als de dag van gisteren. „We bleven binnen in het huis van mijn vader omdat we dachten dat dat het veiligst was. De woning was van beton, dus dat zou de storm wel kunnen trotseren. Een vallende appelboom kwam echter dwars door het dak heen. Gelukkig raakte niemand gewond. Wel heb ik enkele verre familieleden door de storm verloren.”

Volgens Biola is de bevolking van Dulag niet adequaat gewaarschuwd voor het naderende natuur­geweld. „Een storm van deze omvang hadden we totaal niet verwacht. Niets wees er ook op dat er zo’n heftige tyfoon aan zat te komen. Uren voor de orkaan was de lucht nog blauw en de zee kalm. Om zes uur ’s morgens werden we opeens door extreem harde wind verrast.”

Toen de storm eenmaal losbarstte, was vluchten naar een evacuatiecentrum geen optie meer. „Je kon door de jagende regen geen 20 meter ver kijken. Bovendien viel de stroom al snel uit.”

Over de toekomst laat de gehandicapte Filipijn zich erg voorzichtig uit. „We hebben absoluut vooruitgang geboekt. Maar we hebben nog een lange weg te gaan.”

Dit is het vierde deel in een serie artikelen over de wederopbouw in het rampgebied in de Filipijnen.