Herhaaldelijk citeerde de psychiater, die zelf een niet-christelijke achtergrond heeft, uit de geschriften van Voetius, Bernardus van Clairvaux en Franciscus van Assisi. „Ik gebruik het boek ”De praktijk der godzaligheid” van Voetius vaak om de gereformeerde leer te leren kennen. Uit zo’n boek kun je ook als psychiater heel wat leren. Voetius schreef een heel hoofdstuk over de tranen. Bij de vergeving der zonden ervaar je tranen. In de tranen van de boetvaardigheid is alles te vinden: de geur van het leven, de smaak van de genade, de ervaring van de genegenheid van God, de aangenaamheid der verzoening en de lieflijkheid van een zuiver geweten. Een van de mooiste zinnen uit de Bijbel vormen de woorden van Simeon in de tempel: „Mijn ogen hebben Uw zaligheid gezien.” Volgens mij heeft Simeon gehuild toen hij dat zei.”

Dr. Labooy zei „tegen de lamp gelopen” te zijn met zijn liberale wereldbeeld. „Al heb ik daar nog regelmatig last van, bijvoorbeeld waar het gaat om belangstelling voor kunst en het zoeken naar een hoge positie in het wereldse leven. Een liberale opvoeding kan deformerend zijn. Vaak wordt op de nadelen van een christelijke opvoeding gewezen. We moeten echter gevoelig zijn voor de mogelijkheid dat er in de reformatorische opvoeding dingen beter gaan. Er is in dat milieu iets dat minder neigt naar narcisme dan in andere milieus.”

Er zijn volgens Labooy ook gevaren voor de reformatorische gezindte. Een daarvan is de angst voor vrijheid wat betreft de levensheiliging. „Calvijn richtte zich zeker wel op de heiliging, maar ik vind hem te deterministisch. De dimensie van de vrijheid tref je bij hem niet zo aan. We kunnen ons beter richten op Voetius. Levensheiliging is in de eerste plaats de ervaring van de goedheid van de Heere. God is de bron van het goede, ook van de goede wil. Als God ons niet uitkiest, kunnen we niet tot geloof komen. Als God het wel doet, zal Hij onze wil wakker kussen. Wie de menselijke wil niet integreert bij de rechtvaardiging, zal semi-pelagianisme oogsten in de heiliging. Heerst er bij de reformatorischen angst voor het zoeken en verlangen naar God?”

De psychiater vindt het belangrijk dat de theologiestudenten hier zelf achterkomen, zodat ze hun plaats in de pastorie op de goede manier kunnen innemen. „We moeten God dienen uit liefde, niet uit angst of om er zelf beter van te worden. We moeten zoeken naar een ware gerichtheid op God, met afzien van onszelf. Het is de diepste strijd in de pastorie om zuiver op God gericht te zijn.”