De stijl die hij hanteert beweegt zich tussen een romantisch idioom –zoals een Feike Asma dat gebruikte– en een wat moderner idioom (met name in drie intro’s: Psalm 100, ”Overwinnaar, grote Koning” en Psalm 40). Het begin van de laatste improvisatie was een prachtig motief geweest om een lange meditatieve lijn te maken…

De improvisaties zijn vormvast; canons ontbreken niet. Een aantal hier opgenomen werken werd naar aanleiding van een improvisatie genoteerd. Er is echter geen verschil te horen tussen genoteerde en de geïmproviseerde ‘werken’, terwijl je toch mag verwachten dat een compositie sterker is dan een improvisatie als het gaat om het verwerken van ideeën… Qua harmonisaties wordt alles met dezelfde –donkerbruine– saus overgoten. Zo wordt de modale melodie van Psalm 40 in de toccata van een berg aan septiemakkoorden voorzien. Verder is nergens op de cd te horen dat Teeuw het ook ánders kan, waardoor je het gevoel krijgt dat er maar één manier van harmoniseren op het palet te vinden is.

Waar ik de meeste moeite mee heb, is dat waar er echt aardige ideeën te horen zijn (zoals bij Psalm 100 en in de toccatine ”God die leven hebt gegeven”), deze zaken niet wat verder uitgewerkt worden. Waar elementen herhaald worden, gaat het vaak om een kopie van het voorgaande. Daardoor valt de cd uiteen in twee categorieën: meditatief-zoetgevooisd óf toccatavuurwerk.

Het Garrelsorgel is een prachtig instrument. Het is te prijzen dat Teeuw eens wat anders dan Kampen of Bolsward heeft gekozen.

Jan Peter Teeuw – Improvisaties deel II; Animato Music Productions (AMP 11317); € 14,95; www.animato.nu