De rit naar het stadje gaat met een bus die een aantal andere nederzettingen aandoet. Een geruststellend idee voor de passagiers is dat ze achter kogelvrij glas zitten. Wie de plaats Immanuel binnenrijdt, passeert het monument met de twintig namen van degenen die in 2001 en 2002 omkwamen bij terreuraanslagen op bussen. Sindsdien hebben de autoriteiten er veel aan gedaan om de veiligheid te verbeteren. Er zijn camera’s geïnstalleerd en rond de nederzetting is een elektronisch hekwerk aangelegd dat alarmeert als er iemand in de buurt komt.

Veiligheidsman Eyal Segal vertelt dat er bovendien een snelle­responsteam is opgericht. De twintig teamleden zijn inwoners van de stad. Het betreft mannen die niet in gevechtseenheden van het leger hebben gediend en die soms zelfs niet eens in het leger zijn geweest. Ze zijn echter goed getraind voor het geval zich een nieuwe terreuraanslag voordoet. „Het gaat om de kritieke vijftien tot twintig minuten voordat het leger arriveert en de controle overneemt”, zegt Segal.

Immanuel is dicht bij de beek Kana aangelegd, die verschillende keren in het boek Jozua wordt genoemd. De afstand tot de Groene Lijn, oftewel de grens die gold tussen 1949 en 1967, bedraagt 15 kilometer. Verder ligt de stad 7 kilometer ten noordwesten van Ariel, een van de grootste nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever.

De internationale gemeenschap beschouwt de nederzettingen als illegaal, maar Israël betwist dit. Israëlische en Palestijnse onderhandelingsteams onder­handelen momenteel over een vredes­verdrag, dat ook de precieze ligging van de grenzen moet bepalen. Israël hoopt de belangrijkste nederzettingen in blokken te verenigen en bij het land te voegen – in ruil voor ander land dat de Palestijnen krijgen. Immanuel zou dan bij de groep van nederzettingen rond Ariel komen.

Inwoners

De stad telt 4500 inwoners (meer dan de helft bestaat uit kinderen), 14 peuterspeelzalen, 7 basisscholen en een middelbare school voor meisjes. Jongens gaan na de basis­school naar de jesjiva of een middelbare school in een andere plaats. Een deel van de inwoners in Immanuel (”God met ons”) studeert aan de jesjiva’s in de stad.

Waarom hebben de bewoners zich hier gevestigd? „De plannen voor de stichting van Immanuel ontstonden in 1979”, zegt Ezra Gershi, die sinds zes jaar burgemeester is. „Religieuze Joden uit Bnei Brak en het leger wilden een nieuw leven beginnen in Judea en Samaria.”

Het plan was aanvankelijk om een nederzetting met 20.000 inwoners op te richten. Belangstellenden sloten contracten, maar de ene aannemer ging op de fles en de andere maakte de bouw niet af. Ondanks de financiële strop besloten velen toch te komen, hoewel dit bijdroeg aan de armoede in de stad.

Moshe Abrahams Cohen, die in 1967 op 17-jarige leeftijd uit Nederland emigreerde en ook aan de vergadertafel in het kantoor van de eerste burger zit, vult de burgemeester aan. „Zich aansluiten bij een van de bestaande nederzettingen in de buurt was geen optie. Toen Immanuel opgericht werd, waren er nog maar weinig nederzettingen. De nieuwe nederzettingen zijn gesticht door gemeenschappen die bij elkaar wilden horen, waar men elkaar kende en men dezelfde opvattingen had. Immanuel is de enige ultraorthodoxe nederzetting in heel Israël.”

Abrahams Cohen en anderen wijzen er ook op dat het gebied belangrijk is in de Joodse geschiedenis. In dit gebied verdeelde Jozua het land en bij Ariel ligt hij begraven. „En het belangrijkste van alles is natuurlijk dat we geloven dat dit ”Eretz Yisrael”, het land Israël, is”, zegt Abrahams Cohen.

Bouwplannen

Burgermeester Gershi zegt dat de belangstelling om in Immanuel te komen wonen groot is. „Er zijn charedim in Jeruzalem, Bnei Brak en Ashdod die graag hierheen verhuizen”, zegt hij.

De woonkosten in Immanuel liggen 60 tot 70 procent lager dan die in Israël binnen de Groene Lijn. Wie een flat wil kopen, moet daarvoor ongeveer 100.000 dollar betalen. De bewoners ondervinden geen problemen bij het verkrijgen van leningen bij de Israëlische banken. Mensen vestigen zich in Immanuel vanwege de natuur en het klimaat, maar ook omdat er mensen wonen die ze al kennen.

De stad heeft bouwplannen voor in totaal zo’n 350 huizen. Op langere termijn moeten er nog eens 600 appartementen bij komen. Toestemming om te bouwen wordt pas verkregen nadat de gemeente een lange bureaucratische weg heeft afgelegd die langs het leger en de regering loopt.

Maar waarom voert Immanuel de bouwplannen dan niet uit? „In Judea en Samaria bestaat een probleem”, zegt Gershi. „De Amerikaanse president Obama geeft geen toestemming om te bouwen. Momenteel wordt er alleen nog gebouwd op land van particulieren. Niet op land dat eigendom van de staat is.”

Gershi verwacht dat Immanuel en andere nederzettingen rond Ariel bij Israël worden gevoegd als Israël en de Palestijnen een vredesverdrag sluiten. Rond het dorp is al een begin gemaakt met de aanleg van de veiligheidsbarrière, maar deze ligt er onafgerond bij.

„Het gaat hier niet om Gaza”, zegt hij, doelend op de terugtrekking van Israël uit deze kuststrook in 2005, waarbij 8000 Israëliërs hun huizen moesten verlaten. „De regering en Obama praten niet over de terugtrekking naar de grenzen van 1967. Bovendien kwamen we duizenden jaren geleden naar plaatsen in deze streek, en niet bijvoorbeeld naar Tel Aviv.”

Veilig

Het reizen over de wegen naar Immanuel is de laatste tijd veilig. Vijf van de acht dochters van de burgemeester studeren, en hij is niet bezorgd als ze onderweg zijn. Er is een relatie met het nabijgelegen Palestijnse dorp al-Funduq. Sommigen doen er inkopen. Anderen vragen de Palestijnse werknemers om hun auto’s te repareren of hun huis op te komen knappen.

Gershi’s belangrijkste doel is in de toekomst het sociaaleconomische niveau op te schroeven door betere educatie en meer werkgelegenheid te bieden, „zodat er minder mensen bij de sociale dienst hoeven aan te kloppen voor voedsel, kleding of andere zaken.”

Abrahams Cohen doet zijn best mensen te helpen. Hij vertelt dat hij geholpen wordt door de Stichting Help ons Helpen in Katwijk. De stichting heeft enkele jaren geleden een keuken laten plaatsen in een school in de stad, waardoor veel kinderen nu dagelijks een warme maaltijd krijgen.

Jammer vindt hij het echter dat nog maar weinig buitenlanders de nederzetting bezoeken. Vroeger kwamen ze met busladingen tegelijk, tegenwoordig slechts incidenteel. Bezoek geeft de inwoners van Immanuel ook het gevoel niet alleen te staan, maar gesteund te worden door de buitenwereld.

Zwembad

Het zwembad van Immanuel werd tien jaar geleden door de regering geschonken, na een aantal terreuraanslagen. Het bestaat uit een bassin voor vrouwen en een voor mannen. Een van de bassins is de afgelopen drie jaar echter gesloten om de kosten te drukken. Gevolg is dat vrouwen en meisjes op andere uren van de faciliteit gebruikmaken dan mannen en jongens. Het verlies bedraagt echter nog 15.000 sjekel (ruim 3000 euro) in de zomermaanden als het bad open is.

Rechterhand Aharon Elyashiv van de burgemeester laat een stuk grond zien waarvoor bouwplannen bestaan die niet worden uitgevoerd omdat de regering deze heeft stopgezet. „De geschiedenis van het Joodse volk begon hier in dit gebied. Voor het Joodse volk is dit heilig land. Het is bedroevend om te zien dat andere landen kunnen bepalen wat wij wel of niet kunnen doen met ons land.”

Buiten het hekwerk rond Immanuel liggen de fabrieken van de stad, waar naast Joden in totaal 600 Palestijnen werken. Een van de bedrijven is de meubelfabriek Emek Yaalon. Er zijn plannen om een fabriek te bouwen bij Immanuel die vuilnis moet verwerken van zowel Palestijnen als Israëliërs. „Onze enige toekomst is om samen te werken”, zegt Eyal Segal.