Het misdrijf is nooit tot ieders tevredenheid opgehelderd. Nieuwe theorieën duiken telkens weer op en jaar na jaar worden nieuwe titels toegevoegd aan de stapel boeken over de moord. „De puzzel komt nooit af”, denkt Perry Vermeulen. Hoewel hij pas 19 jaar na dato geboren werd, is ook hij erdoor gefascineerd.

De jonge Kennedy-deskundige uit Helmond publiceerde in 2008 een boek over Lee Harvey Oswald, de vermeende moordenaar die twee dagen na de moord zelf werd doodgeschoten. Ook bundelde hij vorig jaar de theorieën over de moord. Hij geeft ook lezingen over het onderwerp. Die trekken een gemengd publiek: het leeft onder jong en oud.

Dat het mysterie misschien nooit opgehelderd zal worden heeft zo zijn charme, zegt Vermeulen. „Maar het gaat wel om moord en het is jammer dat daar mensen mee wegkomen.” De zaak wordt er ook niet overzichtelijker op. „Alleen al deze maand verschijnen zo’n 200 nieuwe boeken. Daar zit heel veel onzin tussen.”

Niet alleen de moord, maar ook de persoon John F. Kennedy blijven tot de verbeelding spreken. Volgens peilingen was hij de populairste Amerikaanse president ooit: 70 procent van de Amerikanen keurde de manier waarop hij zijn werk deed goed. Dat blijft ongeëvenaard.

„Kennedy leefde niet lang genoeg om zijn kiezers teleur te stellen”, verklaart publicist Marc Chavannes in een artikel dat hij voor het John Adams Institute schreef. Chavannes maakt een vergelijking met Barack Obama, die ook op een golf van populariteit aan de macht kwam, maar gaandeweg steeds meer onder vuur kwam te liggen.

Als Kennedy president was geweest in het huidige „tijdperk van Fox News en de Tea Party”, zou hij volgens de Amerikakenner ook niet zo gemakkelijk weg zijn gekomen met zijn veronderstelde buitenechtelijk ‘gedartel’. De president wist affaires, ziekten en hevig medicijngebruik echter goed verborgen te houden. De televisie was hem gunstig gezind: hij dankte zijn verkiezingswinst voor een deel aan de goede indruk die hij op het beeldscherm maakte.

Volgens de Amerikaanse historica Alice George vormt de opkomst van de televisie ook een belangrijke verklaring voor Kennedy’s lange „leven na de dood”, zoals ze de aanhoudende aandacht voor hem betitelt in een artikel voor het blad Forbes. Anders dan bij de moord op eerdere presidenten, Lincoln (1865), Garfield (1881) en McKinley (1901), waren in 1963 camera’s aanwezig die zijn laatste momenten vastlegden.

Na de moord eindigde een tijd van ongekend optimisme. In de vroege jaren 60 gaven veel Amerikanen nog aan dat ze zich geen beter tijdperk konden voorstellen om te leven. Na Kennedy’s dood sloeg de sfeer om: de Vietnamoorlog escaleerde hopeloos, Kennedy’s opvolgers Johnson en Nixon stelden teleur en het cynisme kreeg meer de overhand, schetst George. „Hij staat symbool voor iets dat we op weg naar de 21e eeuw zijn kwijtgeraakt.”