„Als het veilig is, willen we weer naar huis”, vertelt de Syrische Nahla (35 jaar) dinsdag. Ze verblijft sinds enige maanden in Libanon in een illegaal tentenkamp. Samen met haar vijf kinderen is ze gevlucht, uit angst voor de bommen en vliegtuigen. „Als je had gezien hoe we moesten vluchten, had je medelijden met ons gehad.”

Net als haar 55-jarige nicht wil ze niet te ver weg. Europa? „We weten niet wat we daar moeten”, aldus Yasmin. „We wachten, want we weten niet wat God voor plannen heeft met ons.”

Ook Mariam, uit de bevochten Syrische stad Aleppo, ziet niets in vertrek naar Europa. „Ik weet het allemaal niet. Hier in Libanon heb ik iemand die voor me zorgt. Wat moet ik met mijn vijf kinderen in Nederland”, zei ze bij een registratiecentrum van de Verenigde Naties in Zahle, nabij de Syrische grens.

De 33-jarige Sunduz hoopt nog altijd dat vluchten naar een ver land niet hoeft. Ze is twee weken geleden bevallen van een dochtertje, kort na aankomst in Libanon. Plannen lukt haar niet: „Ik denk alleen maar aan de dag van vandaag.” De voormalige lerares wil terug naar Syrië. „Niets is waardevoller dan je eigen land. Als ik de mogelijkheid heb om te reizen, wil ik wel verder weg. Maar alleen als Syrië lang onveilig blijft.”

De 45-jarige kapper Fadi, met zijn vrouw en oudere kinderen gevlucht naar Beiroet, haalt daar bij de VN zijn paspoorten op. Gevlucht uit Damascus probeert hij nu naar Duitsland te komen. „Ik ben mijn kapsalon, huis en auto kwijt. Samen met een neef heb ik een importbedrijf in Duitsland. Ik ben liever daar.”