De telefoon van Barack Obama heeft de afgelopen dagen overuren gedraaid. Onafgebroken heeft de president gebeld met volksvertegenwoordigers om hen over te halen een Amerikaanse aanval op Syrië te steunen.

Weliswaar stemde de buitenlandcommissie van de Senaat vorige week voor militaire actie tegen Assad, maar de president kan zeker nog niet op de steun van individuele volksvertegenwoordigers rekenen. Die laten al regelmatig doorschemeren dat zij door hun kiezers worden platgebeld om tegen een aanval te stemmen.

En daar zit precies de kneep voor Obama. Politiek slaagt hij er de komende dagen wellicht nog in het parlement achter zich te krijgen. Maar de Amerikaanse bevolking is oorlogsmoe en vreest voor een tweede Irak. Of Afghanistan, of Vietnam. Slechts een kwart van de Amerikanen is voor een aanval op Syrië.

En dus start Obama vandaag met een offensief om de bevolking ervan te overtuigen dat ingrijpen in Syrië nodig is. Te beginnen met zes interviews op grote tv-stations. Gevolgd door een rechtstreekse toespraak tot de natie, morgenavond. Later deze week stemt het parlement waarschijnlijk over de plannen van Obama.

Ongetwijfeld zal de president vandaag en morgen al zijn retorisch talent gebruiken om het Amerikaanse volk ‘om te praten’. Maar de scepsis is dermate groot dat Obama vermoedelijk voor 
een onmogelijke taak staat.

Er zijn immers geen directe Amerikaanse belangen geschaad. Obama zal dus alleen kunnen aanvoeren dat Syrië met een vermeende gifgasaanval een grove oorlogsmisdaad heeft gepleegd. En dat niet optreden een vrijbrief voor herhaling geeft. Ook zal Iran zich dan gesterkt weten om zijn nucleaire aspiraties verder te verwezenlijken.

Het is maar de vraag of dat de Amerikanen kan overtuigen. De bevolking ziet allang niet zo veel meer in de rol van hun land als politieman van de wereld.

Bovendien voert Obama met zijn oorlogsplannen een strijd met zichzelf. Sinds zijn verkiezingscampagne van 2008 heeft hij zich steeds als vredesduif gepresenteerd. Hij beloofde én realiseerde terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Irak. Hij stak nadrukkelijk de hand uit naar de moslimwereld tijdens een toespraak in Caïro. En hij ontving de Nobelprijs voor de vrede toen hij nog maar net zijn intrek in het Witte Huis had genomen.

Dat alles zal zijn weifelende opstelling verklaren. Tegelijkertijd staat Obama’s geloofwaardigheid op het spel. Dat laatste zal vermoedelijk het zwaarst wegen.