1922 - verzuiling: de Volkenbond wilde toen een internationale conferentie over arbeid houden. Door de Nederlandse verzuiling met aparte katholieke, protestantse, socialistische etc. organisaties wilden er vijf vakbonden aan deelnemen. De Nederlandse regering wees echter maar één vertegenwoordiger aan voor alle werknemers. Het Permanente Hof van Internationale Justitie besliste dat die wel degelijk „representatief” was.

1957 - grensgeschil tussen Nederland en België in Baarle-Hertog en Baarle-Nassau: na de Belgische afscheiding in 1839 bleef het ingewikkelde verloop van de grens met tal van enclaves onduidelijk. Na decennia van vergeefse onderhandelingen kwamen Den Haag en Brussel overeen de kwestie aan het Internationaal Gerechtshof voor te leggen. Dat besliste in 1959 dat de omstreden huizen aan België toebehoren.

1957 - geschil over de voogdij over een Nederlands kind in Zweden: een in Zweden wonend kind van een Nederlandse vader en een Zweedse moeder was volgens Zweeds recht onder voogdij van een andere vrouw geplaatst nadat de moeder was overleden. Den Haag meende dat Stockholm op het kind Nederlands recht zou moeten toepassen. Dan had de vader het kind mogen opvoeden. Het Internationaal Gerechtshof wees dat verzoek af.

1967 - zeegrens tussen Nederland en West-Duitsland in Noordzee: Den Haag en Bonn konden het er niet over eens worden volgens welke beginselen het continentaal plat verdeeld moest worden. Het Internationaal Gerechtshof wees de Nederlandse stelling af dat een punt in het water automatisch hoort bij het dichtstbijzijnde land. Beide landen moesten opnieuw onderhandelen over een rechtvaardige verdeling.

1999 - NAVO-bombardementen op Kosovo: Nederland en andere NAVO-landen probeerden de Joegoslavische president Slobodan Milosevic met bombardementen te dwingen zijn leger en politie uit de Servische provincie Kosovo terug te trekken. Belgrado probeerde de luchtacties met een kort geding te stoppen. Het Internationaal Gerechtshof kwam tot de conclusie dat het niet bevoegd was.