Specialisten, en hier en daar ook ambulancechauffeurs, zijn solidair met de huisartsen die hogere honoraria willen. Zij geven voor een groot deel ook „niet thuis”. In sommige steden heeft het stadsbestuur de hulpdienst SOS-Médecins, die ook meedoet met de staking, opgedragen weer aan het werk te gaan.

Elders in het land zit er in geval van nood weinig anders op dan het noodnummer van de brandweer te bellen, die alleen in heel dringende gevallen een patiënt vervoert naar de eerste-hulp-afdelingen van de regionale ziekenhuizen.

De huisartsen onderhandelen al weken over verhoging van hun tarieven. Ze willen het tarief voor een consult verhogen van 17,23 euro tot 20 euro en dat van een huisbezoek van 20,58 euro tot 30 euro. De ziekenfondsen willen dit niet uit angst dat de ziektekosten de pan uitrijzen.

Als er niets gebeurt, dreigt volgens de bonden van huisartsen binnen zeer korte tijd een schrijnend tekort aan dokters op het platteland. Geen beginnend arts wil zich er voor de huidige tarieven nog vestigen in de wetenschap dat hij dan tenminste tot zijn 65e 60 á 70 uur per week moet werken.

In de verpleging is het nog erger. Daar zijn de tarieven al 14 jaar niet verhoogd. In Frankrijk is het nog altijd veel duurder een loodgieter te laten komen dan de dokter.

In de ziekenhuizen bestaat ook onvrede over de invoering van de 35-urige werkweek, terwijl er nu al niet genoeg personeel is op basis van 39 uur per week. Vandaar dat ziekenhuizen op grote schaal verpleegsters aannemen uit Spanje, waar een overschot is.

Ondanks het ongemak staat ruim tweederde van de Franse bevolking achter de eisen van de artsen, zo blijkt uit opiniepeilingen.