Presentator Andries Knevel heeft zich mogelijk ongemakkelijk gevoeld bij de onverwachte actie van Monique Samuel, christen en dochter van een Egyptische vader, vorige week bij het tv-programma Knevel & Van den Brink.

Kort voor dat moment had ze geschetst hoe drie Marokkaanse jongens haar de dag ervoor hadden klemgereden en bedreigd, omdat ze vonden dat Samuel hun god en hun profeet beledigt. De uitstekend bespraakte Samuel kaapte een deel van de programmatijd om duidelijk te maken dat ze geen islamhater is en om voor haar eigen veiligheid op te komen.

Zo zei ze bijvoorbeeld dat ze de profeet niet veracht. „Nee, ik bewonder zijn wijsheid.” Knevel grapte na haar statement: „Je hebt nu een soort levensverzekering afgesloten. Niemand doet je meer iets.”

Critici menen dat Samuel uitputtend moeite deed om moslims naar de mond te praten. Zij winden zich op over het feit dat iemand die kritiek heeft op de in dit geval Egyptische moslimbroeders zich door bedreigingen genoodzaakt ziet publiekelijk afstand te doen van haar uitlatingen. Een dag voor Samuels tv-optreden had een cabaretier in een ander tv-programma bekend dat hij op zijn woorden past, uit angst voor islamitisch geweld.

Islamcritici hoeven niet te rekenen op de steun van seculiere Nederlanders, zo schreef columnist Jonathan van het Reve maandag in de Volkskrant. „Altijd staan ze klaar om iedere felle uithaal naar de islam te veroordelen, dan wel te smoren in luidruchtig gegaap.” Argumenten hebben ze volgens de Volkskrantcolumnist niet, ook al kunnen ook zij moeilijk ontkennen dat de islam een remmende kracht is op emancipatie, onderwijs en de vrijheid van meningsuiting. „Maar toch springen zij vol overtuiging op de bres om de tere zieltjes van duizenden moslims te beschermen tegen de ‘toon’ van een bedreigde kunstenaar of politicus.”

Van het Reve krijgt bijval van Annelies van der Veer, zijn collega bij dagblad Metro. Zij schetst hoe geen mondige burger, politicus of cabaretier zich in het verleden en nu nog onbetuigd laat om het christendom te kijk te zetten, maar dat de islam andere koek is. „Vrijwel niemand spreekt onbevangen over de islam, laat staan in een ongunstige context. De progressief kritische Nederlanders van weleer hoor je niet meer. Die zijn de kluts kwijt, uit hoogmoedswaan(zin), medelijden, angst, zelfhaat, schuldgevoel of iets wat minstens zo eng is.”

Op sociale media krijgt Hala Naoum Néhmé veel steunbetuigingen voor haar column in weekblad Elsevier. Daarin beschrijft ze hoe het schoppen tegen christendom en kerk al jarenlang doorgaat en alom wordt geaccepteerd. Kritische geluiden echter over de islam of over uitwassen van de religie leiden tot grote ophef. „Iedereen weet met welke religies er wel of niet valt te spotten en past zelfcensuur toe wanneer het aankomt op kritiek die levensgevaarlijk kan zijn.”

Enkele dagen daarvoor had Néhmé het opgenomen voor miljoenen christenen in moslimlanden die het doelwit zijn van discriminatie, onderdrukking en geweld. Ze vraagt zich af waarom het Westen, ondanks vele alarmerende publicaties, het tragische lot van christenen in de islamitische wereld niet serieus neemt.

Het kwam haar op stevige kritiek te staan van de radicale islamitische website dewarereligie.nl. Gastschrijver Abou Haarith noemt Néhmé een tweede Ayaan Hirsi Ali. „Iemand die met wat brood en water door een aantal evangelisten in Afrika is geronseld voor het christendom”, fulmineert Haarith. „Het gaat om een farizeeër die over christenvervolging durft te schrijven terwijl het overgrote deel van haar geschreven stukken naar islamofobie stinkt.”