De coup in Caïro begin juli was „niet te goeder trouw”, stelt De Smet. Die toonde volgens hem net als in februari 2011 aan dat de Egyptische legerleiding liever zelf achter het stuur van ‘de revolutie’ zit, dan die op haar beloop te laten. In 2011 schoof de Opperste Raad van de Strijdkrachten (SCAF) de belaagde president Hosni Mubarak opzij toen de protesten escaleerden. Toen de oppositiebeweging Tamarod (Rebellie) dit jaar een nieuwe revolutionaire golf ontketende, wilden de militairen die ook beheersen, zei De Smet.

De strijdkrachten verdedigen hun belangen, zoals hun aanzienlijke aandeel in de economie. De Moslimbroederschap (MB) die met president Mohamed Mursi in 2012 aan de macht kwam, kon het best goed vinden met haar oude vijand, het leger. De MB heeft de belangen van militairen, zoals het geheime defensiebudget, goed verdedigd, aldus De Smet. Pas onlangs is er onenigheid ontstaan tussen deze twee oude bekenden.

Mursi bleek niet in staat voor stabiliteit te zorgen en joeg iedereen tegen zich in het harnas. Zo werd de beweging Tamarod kolossaal. De SCAF, nu onder leiding van generaal Abdel Fattah al-Sisi, zag dat er weer ‘een revolutie’ moest worden aangestuurd en schoof Mursi opzij. „Nu hebben militairen en moslimbroeders de revolutie opgesplitst in twee stromingen die ze aan zich proberen te binden”, meent De Smet. Het leger neemt met deze ‘revolutie’’ volgens hem een soort revanche.

De militairen werden jarenlang uit het centrum van de macht geduwd door nieuwe veiligheidsdiensten die bij Binnenlandse Zaken zijn opgezet en door de nieuwe rijken die rond Mubarak fortuin maakten. Maar het leger is sinds 2011 weer terug in het centrum van de macht. Het wil alleen niet meer zelf regeren, maar via burgers, aldus De Smet. Snel verkiezingen houden is dan ook logisch. Al-Sisi beklemtoonde woensdag dat hij binnen een half jaar verkiezingen wil houden.