Van Gijn (1942) studeerde geneeskunde in Leiden en werd daarna tot neuroloog opgeleid in Londen en Rotterdam. Tot 1983 bleef hij in die laatste stad als staflid verbonden aan de afdeling neurologie van het Academisch Ziekenhuis. Hierna werd hij benoemd tot hoogleraar en hoofd van de afdeling neurologie van het UMC Utrecht, een functie die hij tot 2007 vervulde. Vanaf halverwege de jaren negentig tot 2008 was hij daarnaast voorzitter van de hoofdredactie van het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde.

Van Gijn ontwikkelt tijdens zijn loopbaan een grote belangstelling voor patiënten met onbegrepen lichamelijke klachten. Hij brengt hierover in 2011 het boek Lijf en Leed uit. Volgens de hoogleraar hebben veel van deze klachten te maken met de geestelijke gesteldheid van de patiënt, een koppeling die in de moderne medische wetenschap vaak over het hoofd zou worden gezien.

„Toen ik geneeskunde ging studeren, was ik een verdwaalde alfa”, zo stelde Van Gijn in het interview met Medisch Contact. „Ik kende een huisarts die altijd kennis en rust uitstraalde. Zo wilde ik ook zijn.”

De hoogleraar zegt echter in de jaren zestig als student te zijn ‘gehersenspoeld in de biomedische reductionistische geneeskunde’. „De houding van die huisarts die me zo aansprak, raakte daarmee op de achtergrond. Pas geleidelijk ontdekte ik, na mijn opleiding, dat de geneeskunde meer omvatte. In de eerste plaats dat het een wetenschap is. Maar ik kreeg ook oog voor de verwevenheid van lichaam en geest. En dat de scheiding tussen lichaam en geest ten onrechte is ingeroest in onze cultuur. Daar moeten we vanaf.”