„Al toen ik hier in 1995 als directeur kwam werken, luidde de prognose: in 2000 is de school er niet meer. Maar van oma’s van leerlingen heb ik gehoord dat zij die dreiging al voelden toen hún kinderen hier nog schoolgingen. Ze is er vanaf het begin geweest.”

De schoolt telt nu 182 leerlingen. „Een mooi aantal. De reden voor sluiting? Puur het niet-behalen van de opheffingsnorm: de ondergrens voor Capelse scholen ligt op 197. Hierin strijdt het overheidsbeleid met het onderwijsbeleid, dat het onderwijs zo dicht mogelijk bij de kinderen wil houden. De norm houdt evenmin verband met het gewenste aantal kinderen per klas. Bij kleuters ligt dat op 21, bij de andere groepen op 25. Genoeg directeuren zouden jaloers zijn op de grootte van onze klassen. Niemand in Nederland begrijpt dit.”

Bij Tweede Kamerverkiezingen heeft Karels de politieke partijen hierover telkens aangeschreven. „Maar het dringt pas tot je door als je er zelf bij betrokken bent. Ook bij de inspectie hebben we dit probleem telkens neergelegd. Maar die kijkt enkel of de school goed presteert. En dát doet hij – zelfs meer dan dat. Al jaren.”

Strijd

„Vanaf dat ik hier kwam werken heb ik strijd gevoerd om de vereiste leerlingennorm te halen. Onze school haalde die telkens kantje boord. Al die jaren stond ik hierover onder spanning. De collega’s beseften dit. Als een gezin wilde verhuizen zeiden ze: „Nog niet tegen Rien zeggen, hoor.” Als de prognoses van de leerlingaantallen ongunstig werden, benaderden we proactief gezinnen. Of ze misschien hun kinderen bij ons wilden laten schoolgaan.

Maar moet het nu om de school of om de kinderen gaan? Natuurlijk kiest iedereen voor het laatste. Maar mijn vraag werd of we hier ook bij leefden. In het gebed heb ik voor onze school geworsteld. Dat mocht ook. We hébben ook veel bijzondere dingen meegemaakt, maar deze gebeden werden weggenomen.

Ik leerde inzien dat niet het voortbestaan van de school het belangrijkste is om voor te bidden. Wanneer een leerling sterft, besef je dat des te meer. Oneindig veel zwaarder dan onze school moeten de zielen van de leerlingen wegen. Ze gaan op de eeuwigheid aan.”

Speldag

„De sluiting van de Bogermanschool was onontkoombaar. Dit besef strijdt met het gevoel. Als er één was die dit niet wilde, dan was ik dat. Maar als er één weet dat er geen openingen meer zijn, dan ben ik dat ook. Ik mag zeggen dat ik in getrouwheid mijn werk heb mogen doen.

Je mag vechten voor je school, maar niet tegen het onmogelijke in. Bovendien mogen wij hoger zien. Nu zeggen mensen: „Wat blijf Karels er nuchter onder.” Maar mijn strijd heb ik gehad. Na al die jaren hoogspanning is er nu duidelijkheid.”

Woensdag hebben de kinderen een speldag, die staat in het teken van het afscheid. „We sluiten af met patat. Dat wisten ze nog niet, dus dat kunnen ze nu in de krant lezen. Mijn werk blijf ik nog met plezier doen, maar over drie weken ligt hier geen tapijttegel meer. Mijn functie valt weg.”

Na de zomer beginnen de leerlingen het nieuwe schooljaar op de Eben-Haëzerschool in Capelle-Middelwatering of de Rehobothschool in Capelle-Schollevaar. Ook het team gaat over beide locaties verdeeld werken. „Zelf ga ik als projectleider aan de slag.”