Andreotti was onder meer 7 keer minister-president en ten minste 26 maal minister. Hij leidde met zekere hand de christendemocratische partij DC, van kort na de Tweede Wereldoorlog tot de opheffing van de partij als gevolg van een grootscheeps corruptieschandaal in 1992. Zijn actieve rol kwam daarmee tot een einde, en het lukte hem dat jaar niet om president van Italië te worden. Wel bleef hij als senator voor het leven tot zijn dood lid van het parlement.

Zijn pragmatisme leidde tot allerlei verbintenissen. Zo was hij tegelijkertijd sterk aanhanger van de NAVO, als hoeder tegen het communisme, als vriend van Arabische landen. „Als je in een vluchtelingenkamp in Libanon woont, kan ik me voorstellen dat je een terrorist wordt”, zei Andreotti eens.

Beerput

Na 1992 werd Andreotti openlijk verguisd. Er kleefde altijd al iets mysterieus aan de man, maar in de jaren negentig ging de beerput pas echt open.

Andreotti zou onder andere lid zijn van de maffia en een journalist hebben laten ombrengen. Uiteindelijk liep het met een sisser af. In laatste instantie oordeelde de rechter in 2003 dat Andreotti tot 1980 schuldig was aan „deelneming aan een criminele organisatie” (lees: maffia), een overtreding die echter was verjaard.

Op zich was de uitkomst van het proces niet zo opmerkelijk. Het Italiaanse rechtssysteem neigt wel vaker tot lange processen. Maar opmerkelijk was wel dat Andreotti als een gentleman op elke rechtszitting acte de présence gaf en actief deelnam. Een man die respect had voor de scheiding van de machten.

Geheel anders dan de plompe manier van Berlusconi, die het vacuüm had opgevuld dat Andreotti had achtergelaten. Berlusconi toonde bijvoorbeeld zijn gezicht zelden in de rechtszaal.

Door de inefficiëntie en hoge mate van immoraliteit van de berlusconiaanse politiek kregen hoe langer hoe meer Italianen een zekere nostalgie naar Andreotti. Hij had een sobere levensstijl en werd hogelijk gewaardeerd om zijn subtiele ironie. Zo was hij in 1991 tegenstander van de eenwording van Duitsland. „Ik houd zo veel van Duitsland dat ik een voorkeur heb voor twee.”

Vaticaan

Andreotti ging als praktiserend rooms-katholiek dagelijks naar de kerk. Hij onderhield uitzonderlijk goede banden met het Vaticaan. „Giulio wist met schijnbaar gemak de grote gebeurtenissen in de politiek en de geschiedenis te overbruggen. Hij was een zeer eminente pragmaticus”, schreef L’Osservatore Romano, het dagblad van de Heilige Stoel gisteren.

De begrafenis vindt vandaag al plaats, in Andreotti’s eigen parochiekerk.