Sarin werd voor het eerst gemaakt door wetenschappers van de nazi’s in de jaren 30. De beruchtste aanval met het zenuwgas vond plaats in maart 1988 in het noorden van Irak. In het dorp Halabja stierven 5000 Koerden toen het Iraakse leger hen bestookte met sarin, mosterdgas en mogelijk ook het zenuwgas VX. De aanval verwondde 65.000 Koerden.

Ook de aanval met sarin op de metro in Tokio in maart 1995 eiste levens. Daar kwamen twaalf mensen om en raakten 5000 mensen gewond. De Japanse Aum-sekte eiste de verantwoordelijkheid voor de aanslag op.

Sarin is 500 maal sterker dan cyanide, dat het nazibewind in de gaskamers gebruikte om miljoenen mensen te doden. Het zenuwgas is nooit gebruikt op de slagvelden. Zowel de Duitsers als de geallieerden bezaten sarin, waardoor beide kampen ervoor huiverden het in te zetten.

Sarin is oorspronkelijke ontwikkeld als pesticide. Bij inademing of door opname door de huid, kan het gas het zenuwstelsel verlammen. Bij inademing van grote hoeveelheden verlamt sarin de spieren rondom de longen, waardoor slachtoffers verdrinken in hun eigen slijm. Zelfs een kleine hoeveelheid van het reukloze, kleurloze en smakeloze sarin kan al dodelijk zijn. Maar ook wanneer een slachtoffer blootstelling aan sarin overleeft, kan het zenuwgas blijvende schade toebrengen aan de longen, ogen of het zenuwstelsel.

Het voormalige Iraakse regime van Saddam Hussein begon in 1984 met de productie van het gas. In 1995 erkende de regering dat ze 790 ton sarin had geproduceerd.