Hij verleende in 2001 een 81–jarige vrouw hulp bij zelfdoding. De rechtbank in Groningen had M. al tot dezelfde straf veroordeeld. De zaak veroorzaakte landelijk een discussie over hoever een zelfdodingsconsulent mag gaan in de hulp bij zelfdoding.

Op verzoek van de inmiddels overleden vrouw gaf M. drie zelfdodingsmogelijkheden aan. Uiteindelijk bleek zelfdoding door een combinatie van verstikking, alcohol en medicijnen het meest haalbaar. De vrouw verzocht M. daarop de benodigdheden op papier te zetten.

Het hof oordeelde dat M. een regisserende en instruerende rol heeft gehad op de avond van de zelfdoding. Ook wordt M. verweten onzorgvuldig te hebben gehandeld. Het hof vreest dat het niet straffen een precedentwerking zal hebben.

„De verdachte zet de deur open voor het verlenen van bijstand aan mensen die niet ten prooi zijn gevallen aan ondraaglijk en uitzichtloos lijden (…) maar die om welke reden dan ook het leven moe zijn", aldus de president van het hof.

M. vergeleek het hof na de uitspraak met een religieuze rechtbank, zoals in Iran. „Het proces was vreselijk. De rechter insinueerde en manipuleerde", aldus de veroordeelde. Zijn advocaat W. Anker noemt de uitspraak één met een bijzondere kleur. „Het is een schemergebied. De hoofdvraag is in hoeverre mag je hulp bieden bij iemand met een doodswens? Het hof echter heropent de euthanasiediscussie en dat is niet aan de orde", aldus Anker.