De koffers staan gepakt. De beheerders slijten hun laatste dagen op Loevestein en bivakkeren nog een paar nachten in hun knusse huisje in de vesting. „Dan is het voorbij. We realiseren ons nu nog niet goed hoe bijzonder het was en wat we straks gaan missen”, zegt Lin.

Samen met Manon was hij een paar jaar geleden winnaar van de ”Slag om Loevestein”. Daarmee werd het stel uitgekozen om de toenmalige beheerders –die tientallen jaren op het slot bivakkeerden– op te volgen. De Brabanders hebben dat met verve en veel plezier gedaan. „Het waren mooie jaren. Op organisatorisch gebied is er veel gebeurd en daar hebben we ons steentje aan bijgedragen. Nu zit Loevestein midden in een grote verbouwing. We hebben de afgelopen tijd die bezuinigingen over ons heen gekregen met alle acties om dat tegen te gaan; het was een hectische periode.”

In een paar jaar tijd is veel bereikt, constateert Mylan Lin. „Toen we hier begonnen, was de horeca volledig in handen van een cateraar. Manon heeft ervoor gezorgd dat de catering nu weer gebeurt door Loevestein zelf. Dat is belangrijk voor de toekomst. Hier moet het geld mee worden verdiend. Verder zijn we begonnen met een bed and breakfast. Ikzelf heb me vooral bezig gehouden met het organiseren van evenementen. Zo zijn we gestart met het Ridderfestival en het Winterfeest. Beide trokken veel toeschouwers, waardoor we financieel positief uitkwamen.”

De beheerders vinden niet dat hun werk op Loevestein klaar is. „Daarvoor zijn we niet lang genoeg gebleven. Ons verblijf was kort maar krachtig. Het was niet noodzakelijk om te vertrekken. We hadden het hier prima naar ons zin. Maar het is altijd onze droom geweest om zelf een hotel-restaurant te beginnen.” Mylan en Manon waren niet actief op zoek. „We werden gewezen op een leuke gelegenheid in Bolsward. Onze tipgever zei dat dit echt iets voor ons was. En dat klopte. We zijn wezen kijken en het liet ons niet meer los. Horeca is onze passie, daarom hebben we besloten de sprong te wagen. Als we deze kans niet grijpen, is het maar afwachten wanneer zich een nieuwe gelegenheid voordoet.”

Directeur Ien Stijns betreurt het vertrek van het echtpaar. „Ze hebben veel betekend voor Loevestein. Samen met onze vrijwilligers hebben ze veel bereikt op het gebied van de horeca en mooie evenementen op touw gezet. Jammer dat we afscheid van hen moeten nemen. De samenwerking is ons goed bevallen. Het is sneu voor ons, maar mensen met een ambitie moet je niet tegenhouden.”

Loevestein is inmiddels op zoek naar nieuwe beheerders. Stijns: „We zitten midden in een sollicitatieprocedure. We hopen mensen te vinden die samen met ons en de vrijwilligers de schouders eronder willen zetten. Ondanks de komende bezuinigingen hebben we absoluut niet overwogen de beheerders te ‘schrappen’. Groeiende bezoekersaantallen zijn belangrijk. Dat is onze voornaamste inkomstenbron. Alleen zo kunnen we ervoor zorgen dat dit een fantastische plek blijft.”

Hoewel ze hun droom gaan verwezenlijken, nemen Mylan en Manon Lin met pijn in het hart afscheid van het slot. „We kwamen hier wonen met hoog water. Heel apart: we waren een tijdje afgesloten van de buitenwereld. Het leven op het slot is sowieso bijzonder. Het verveelt geen moment.” Het verblijf was wel anders dan ze hadden verwacht. „We dachten vooraf dat het hier eenzaam zou zijn. Zeker in de winter. Maar dat is dus niet het geval. Stil is het hier nooit. Het slot is bijna elke dag open en er is altijd wat te beleven. Zowel overdag als ’s avonds. De momenten dat we even tijd hadden voor elkaar, waren op de vingers van één hand te tellen. We hebben twee jaar op een unieke locatie gewoond. Een ervaring om nooit te vergeten. Het was de moeite dubbel en dwars waard.”