Dat is wel anders geweest, zegt de postbode. „Er heerste angst dat we allemaal onze baan kwijt zouden raken. Veel collega’s gingen solliciteren. De leiding liet duidelijk merken dat ze alle voltijds bestellers eruit wilde hebben. We werden bits en onredelijk behandeld; er werd soms echt getreiterd.

Maar dat is verbeterd. Mensen idealiseren het verleden soms en doen alsof het nu allemaal naar en grillig is. De situatie is echter beter dan een jaar of twee geleden. In andere bedrijven worden de touwtjes ook strakker aangetrokken en moeten mensen ook harder werken dan eerder. Ik vind het niet terecht als PostNL-medewerkers nog steeds doen alsof het allemaal steeds naarder wordt. De leiding stelt zich nu schikkelijker op.”

Zelf keek hij niet om naar ander werk. „Ik dacht: Ze willen van al het ervaren personeel af, maar die ervaring hebben ze nodig. Ze móéten hiervan terugkomen.”

PostNL kwám ervan terug. „In Houten en ’s-Hertogenbosch zou een nieuwe vestiging komen met een minimum aan ervaren personeel. Dat liep vast, dus vorig jaar is de reorganisatie stilgelegd. Daar heeft de bedrijfsleiding lering uit getrokken.”

Dat blijkt volgens de postbode uit de plannen die het postbedrijf gisteren presenteerde. Er blijven 125 van de 260 sorteercentra open, en niet 9, zoals het voornemen was. Er worden geen 2800 postbodes ontslagen, maar tussen de 450 en 650.

Het snoeien gebeurt nu onder het kantoorpersoneel: daar moet 2700 tot 3300 man uit. „Ik vraag me af wie hun werk overneemt. Op de bestelkantoren zullen wel niet veel mensen weg moeten; dat zou ook niet kunnen. Maar het hoofdkantoor kan misschien wel met veel minder mensen toe.”

De anonieme postbode heeft eerder wel overwogen ander werk te gaan zoeken. „Dat was toen we een jaar of negen geleden de eerste brief over de inkrimping kregen: Heeft u het nog naar uw zin? Er komen veranderingen aan. Heeft u er weleens aan gedacht ander werk te gaan doen?

Toen ik dat las, dacht ik: Als ik wil overstappen, heb ik nu nog de leeftijd om het te doen. Wat zou ik fijn vinden? In mijn jeugd wilde ik het onderwijs in. Mijn vader vond dat geen goed plan: ik was als kind veel gepest, en dus zou ik wel geen orde kunnen houden. Achteraf zie je dat die redenering niet klopt. Ik ben echter postbode geworden, eerst alleen op zaterdag, en daarna voltijds, al meer dan dertig jaar. Het mooie is dat je binnen én buiten actief bent. Binnen doe je het voorbereidende werk, en vervolgens ben je ruim twee uur buiten om de post bij de mensen te bezorgen. Dat doe ik in vier verschillende dorpen.

Nu trok het onderwijs me weer. Ik ging een avondcursus volgen, maar liep heel snel vast. Toen zag ik dat dit in de weg der voorzienigheid werd afgesneden. Ik dacht: Zolang ik in die weg geen ander werk krijg en bij de post niet weg hoef, blijf ik. Mede daarom ben ik twee jaar geleden ook niet gaan solliciteren toen collega’s dat wel deden. Dat neemt niet weg dat als ik iets aangeboden zou krijgen en ik dat onder biddend opzien mag aannemen, ik het wel doe.”

Veel zorgen maakt de postbesteller zich niet. „Anderhalf jaar geleden kregen we allemaal een rangnummer. Dat bepaalde de volgorde waarin we weg moesten. Dat maakte weinig uit, want alle voltijds bestellers moesten eruit, dus met een laag nummer was je na een paar maanden alsnog aan de beurt. Maar dat ging niet door, en nu is de kans gering dat ik moet vertrekken.

Bovendien: tot hiertoe heeft de Heere steeds voor ons gezin gezorgd; Hij zal ook in de toekomst ervoor zorgen dat ons brood zeker en ons water gewis is. Toen ik twintiger was, maakte ik me vaak druk over dingen die me uiteindelijk niet overkwamen. Andere dingen maakte ik wel mee, maar daar ben ik doorheen geholpen. Achteraf zag ik dat ik toen te klein van de Heere dacht. Daarom ben ik de afgelopen jaren weleens een paar weken wat onrustig geweest door alle onzekerheid, maar ik heb er nooit echt van wakker gelegen.”