Tillart spreekt uit eigen ervaring, want hij heeft zelf in het verleden een schaatser onder water uit een wak gehaald. De brandweer komt volgens hem meestal pas in actie als omstanders niets meer kunnen doen. „En dat is meestal als de drenkeling te ver van de kant ligt. En hoe verder weg, hoe moeilijker en gevaarlijker het ook voor ons is.”

Voor de reddingsoperatie maakt een team van de brandweer onder andere gebruik van redplanken en lange lijnen. De planken worden over het ijs geschoven. De redder, gekleed in thermoduikpak, schuift liggend mee om de drenkeling te bereiken en is verbonden aan lange lijnen. Daarmee kunnen slachtoffer en redder naar de kant worden getrokken. Dat gebeurt door brandweerlieden die op een veilige plek staan.

Tillart: „Maar hoe groter het water, hoe langer de lijnen en hoe minder controle. En als het ijs voor de schaatser niet veilig bleek te zijn dan is het dat voor de brandweer ook niet.” Ligt de drenkeling onder water, dan moet een brandweerduiker onder het ijs gaan en wordt het nog gecompliceerder.

Hoeveel reddingen de brandweer in Nederland op het ijs verricht, is niet bekend. Wie ervoor moet betalen is wel duidelijk: dat doet de gemeenschap. „Net als bij branden worden deze brandweerkosten niet verhaald op de veroorzaker. We betalen met z’n allen voor de brandweer en ook dit is onderdeel van ons werk.”, aldus Tillart