Met een onzekere blik staart Sally naar het sombere, bakstenen gebouw in hartje Brooklyn, New York. Dan stapt ze met resolute pas op de deur af. De twaalfde verdieping is haar doel.

Daar huist Expectant Mother Care, een prolifeorganisatie die ten doel heeft ongeboren leven te beschermen. Hulpverleenster Nancy Rozewizz doet open. „Hi, come on in”, klinkt het hartelijk. Als een warme deken vallen liefde en hartelijkheid om Sally heen.

Het Amerikaanse meisje is nog maar vijftien en inmiddels vier maanden zwanger. Haar ‘vriend’ is met de noorderzon vertrokken. Haar familieleden hebben haar met klem aangeraden een abortus te laten uitvoeren. Ze vinden Sally veel te jong om in haar eentje een kind op te voeden.

Als de tiener haar verhaal heeft gedaan vraagt Rozewizz: „Wil je je kindje eens zien?” Ze leidt Sally naar een ander vertrek, waar ze een echo van de baby maakt. Het meisje is zichtbaar verrukt als ze de beelden ziet. „Dit sterkt mij in mijn besluit de baby te houden”, is haar stellige conclusie.

Onthutsende cijfers

De beslissing van Sally is in de Verenigde Staten eerder uitzondering dan regel. Jaarlijks vinden honderdduizenden baby’s de dood door abortus, met een absolute piek in 1990, toen bijna 1,5 miljoen foetussen werden gedood.

De organisatie US Abortion Clock houdt op internet het aantal zwangerschapsafbrekingen bij. De site toont onthutsende cijfers. Zoals het aantal abortussen wereldwijd sinds 1980: bijna 1,3 miljard. Of dit jaar, dat nog geen maand oud is, in de Verenigde Staten: een kleine 60.000. En de teller loopt gestaag door. Vrijwel elke seconde worden de getallen hoger.

In Amerika is het aantal abortussen vooral na 1973 fors toegenomen. Op 22 januari van dat jaar bepaalde het Amerikaanse federale hooggerechtshof in de geruchtmakende zaak Roe versus Wade dat abortus legaal is. Het besluit om een zwangerschap af te breken viel volgens de opperrechters onder het recht op privacy. Het arrest bepaalde dat het doden van een foetus was toegestaan tot het moment dat de ongeboren vrucht zelfstandig buiten de baarmoeder kan leven. Sinds de uitspraak zijn in de Verenigde Staten meer dan 55 miljoen abortussen uitgevoerd.

De christelijke nieuwssite worldmag.com plaatst jaarlijks rond de herdenking van de uitspraak van het Roe versus Wadeproces foto’s van baby’s die geboren werden, ondanks de wens van een of beide ouders om het kindje te laten aborteren.

Niet makkelijk

Worldmag vertelt het verhaal van de 19-jarige Elise Smith, die in 1974 zwanger raakte. Ongetrouwd, onverzekerd en onder druk van familie en vrienden was Elise van plan een abortus te laten plegen. Maar de beelden van een medestudent die een presentatie over abortus hield, bleven haar achtervolgen.

Elise trouwde met de vader van haar kindje en bracht het ter wereld. „Als je God vreest geeft Hij je overvloedige genade en liefde. Het was niet makkelijk – en dat is het nog steeds niet. Sommige vrouwen kunnen niet met de vader van hun baby trouwen. Zij moeten wellicht andere wegen inslaan. Maar ik weet zeker dat God een plan met hen heeft. En dat plan houdt niet de dood in de baarmoeder in.”

De regel dat abortus alleen is toegestaan als het ongeboren kindje nog niet zelfstandig (en met medische hulpmiddelen) buiten de baarmoeder kan leven, wordt in de VS overigens regelmatig met voeten getreden.

Troy Newman, voorzitter van de Amerikaanse prolifeorganisatie Operation Rescue, deed zich in november 2011 voor als bezorgde echtgenoot van een vrouw die 25 weken zwanger was. Hij belde naar een aborteur, met het verzoek om een abortus te laten plegen wegens een „fatale afwijking.”

De betreffende arts „vertelde de beller 6000 dollar over te maken naar een bankrekening in Florida en beloofde een routebeschrijving te geven naar een niet met naam genoemde kliniek in de buurt van Washington DC, zodra het geld was ontvangen.”

Schoppen

Maar het kan ook anders. Gynaecoloog Anthony Levantino voerde zo’n 1200 abortussen uit, tot hij op zijn schreden terugkeerde en een overtuigd prolifeactivist werd. Vorig jaar getuigde hij voor een subcommissie van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden die een wetsvoorstel behandelde ter bescherming van ongeboren leven.

Zijn verhaal loog er niet om. „Stel je eens voor, als je dat kunt, dat je een prochoicegynaecoloog bent, zoals ik ooit was. Je patiënt van vandaag is 24 weken zwanger. Als je haar baby kon zien –wat heel gemakkelijk is met een echo– zou die ongeveer anderhalf keer zo lang zijn als je hand, de beentjes niet meegerekend. Je patiënt heeft de baby al ruim een maand voelen schoppen, maar nu ligt ze te slapen op een operatietafel. En jij bent er om haar van haar zwangerschap af te helpen.

Het eerste instrument dat je pakt is een zuigslang. Stel je eens voor dat je die inbrengt en de dienstdoende zuster opdracht geeft de zuigmachine aan te zetten. Spoedig zul je een bleekgele vloeistof in een glazen fles op de machine zien vloeien. Dat is het vruchtwater dat de baby omringde om hem te beschermen.

Als dat klaar is pak je de Sopher-tang. Dit instrument is ongeveer 30 centimeter lang en gemaakt van roestvrij staal. Het heeft scherpgetande uiteinden van zo’n 5 centimeter lang. Dit instrument is gemaakt om weefsel te pakken te krijgen en te vermorzelen. Als het iets te pakken krijgt, laat het niet meer los.

Stel je eens voor dat je met die Sopher-tang probeert te pakken wat je te pakken kunt krijgen. Na 24 weken zwangerschap is de baarmoeder dun en zacht, dus je moet ervoor zorgen dat je die niet perforeert. Als je iets vanbinnen vast hebt, knijp je de tang hard in – écht hard. Je voelt dat er iets loslaat. Dan komt er een volledig gevormd beentje naar buiten van ongeveer 15 centimeter.

Breng die tang steeds opnieuw in en scheur de ruggengraat, de ingewanden, het hart en de longen eruit.

Gezichtje

Het moeilijkste deel van zo’n abortus is het hoofd van de baby eruit te krijgen. Het hoofd van een baby van die leeftijd is ongeveer zo groot als een flinke pruim en zweeft nu ergens vrij in de baarmoeder. Je kunt het te pakken krijgen als je de tang zo ver mogelijk opentrekt. Je weet dat je goed zit als je de tang dichtknijpt en er komt een wit geleiachtig materiaal naar buiten. Dat waren de hersenen van de baby.

Daarna kun de je resten van de schedel eruit trekken. Vaak komt er een gezichtje naar buiten dat je aanstaart.

Als u weigert te denken dat deze procedure ernstige pijn bij dat ongeboren kind veroorzaakt, moet u nog eens goed nadenken”, zo besloot Levantino zijn getuigenis.