Oud-president Ronald Venetiaan probeerde eind vorig jaar een meerderheid in het parlement te vinden om de jaarlijkse sinterklaasviering in de ban te doen. Het in zijn ogen racistische element van de Zwarte Pieten vindt hij onacceptabel. En dat de sint met zijn knechten vorig jaar zelfs zijn opwachting durfde te maken tijdens een feestje op het Onafhankelijkheidsplein in de hoofdstad Paramaribo, noemde hij „een provocatie richting het zwarte deel van de bevolking.” Daar moest een einde aan komen.

Venetiaan kreeg maar weinig bijval. Zoals ook een daadwerkelijk verbod op sinterklaas, ruim dertig jaar geleden, weinig effect had. Kort na de staatsgreep van 25 februari 1980 wilden de militaire machthebbers onder aanvoering van dictator Desi Bouterse een streep door het kinderfeest halen. Het sinterklaasfeest van 5 december werd omgedoopt tot Kinderdag en verplaatst naar 6 december. Maar een eeuwenoude traditie liet zich niet zo gemakkelijk verdrijven, ook niet door militaire machthebbers. Sint bleef, zijn Pieten ook.

Tegenstanders van sinterklaas zien de Zwarte Pieten als uitbeelding van de slaven van de blanken, ook al is daar historisch gezien geen enkele link te leggen. Daarom viert een aanzienlijk deel van de Surinamers het kinderfestijn gewoon mee en worden overal in het land sinterklaasbijeenkomsten georganiseerd.

De middenstand vaart daar wel bij en ziet al jaren achtereen de omzet in december flink toenemen. In tegenstelling tot in Nederland is er in Suriname geen sprake van een recessie. Sterker nog, het is een van de sterkst groeiende economieën van Zuid-Amerika en de Caraïbische regio. Vooral speelgoedzaken spinnen garen bij de steeds ruimer gevulde portemonnee van klanten. Zo organiseerde PlayWorld in Paramaribo zaterdag een groots festijn waar honderden kinderen en hun ouders op af kwamen. Een medewerkster vertelt dat ze nooit haar schoen zette, „omdat het hier gewoon altijd te warm is en op snoepgoed altijd mieren en ander ongedierte afkwamen. Bovendien: we hadden geen schoenen, enkel slippers.”