Obama mag dan de eerste Amerikaanse president zijn die Birma bezoekt, hij is niet de eerste Obama die er voet aan de grond zet. Barack Obama’s opa, de Keniaan Hussein Onyango Obama, diende in het Britse leger als kok toen hij met 75.000 andere Kenianen tijdens de Tweede Wereldoorlog naar Birma werd gestuurd in verband met de strijd tegen het Japanse leger. De door de Britten gekoloniseerde Kenianen moesten er vechten tegen de Japanse koloniale overheersing daar.

Maar het bezoek van Obama aan Birma staat allesbehalve in het teken van nostalgie. Eerder is het onderdeel van een zakelijke berekening van Amerikaanse en Birmese kant. Voor Amerika is Birma immers onderdeel van de nieuwe Amerikaanse „pivot” (spil), die Oost-Azië heet. Niet meer om Europa, maar om Azië draait het als het gaat om Amerika’s economische en strategische belangen en Birma mag daar sinds dit jaar volop aan meedoen. Birma is zelfs een van de parels aan de ketting die Amerika al sinds jaar en dag rond de opkomende grootmacht China aan het smeden is.

Juist met Birma dacht Peking een goede bondgenoot in huis te hebben. Daar hadden de Birmezen zelf een andere opvatting over, want naar verluidt was het juist de innige omhelzing van de Chinezen die hen ertoe bracht weer contact met het Westen te zoeken.

Het bezoek van Obama heeft dan ook zeker symbolische betekenis, nu het zo vlak na diens herverkiezing plaatsvindt. De timing zegt iets over het belang dat de president aan dit bezoek hecht. En de Birmese machthebbers zijn daarmee uiteraard zeer in hun nopjes. Het proces van politieke hervormingen in hun land is nog lang niet afgerond en toch krijgen ze nu al dit Amerikaanse compliment. Intussen laat de vrijlating van 200 politieke gevangenen nog op zich wachten en zit het land nog boordevol etnische conflicten.

Voor veel mensenrechtenorganisaties komt het bezoek van Obama aan Birma dan ook veel te vroeg. Wat hen betreft verdient dit regime nog niet de aai over de kuif die het vandaag van Obama krijgt.