Eén van de eisen van de hongerstakers was dat Öcalan, die sinds 1999 vast zit op een gevangeniseiland, weer toegang zou krijgen tot zijn advocaten, die hij al sinds juli 2011 niet meer ziet. Ook zijn familie kon hem niet bezoeken, officieel omdat de boot naar het gevangeniseiland het niet deed of de weersomstandigheden te slecht waren voor de overtocht. Enkele weken geleden bezocht zijn broer hem desondanks, en zaterdag volgende onverwacht een nieuw bezoek.

Mogelijk is achter de schermen afgesproken dat Öcalan voortaan weer met de buitenwereld kan communiceren. Ondanks zijn gevangenschap en isolatie is Öcalan nog altijd de onbetwiste leider van de PKK, en hij heeft een enorme aanhang onder Koerden in Turkije. Vandaar dat zijn oproep de hongerstaking te beëindigen het einde van de staking betekent.

De andere eis van de hongerstakers betrof het vrij gebruik van de Koerdische taal in de rechtbank en op scholen. Inmiddels is een wet in behandeling om het spreken van Koerdisch in de rechtszaal toe te staan, ook als de verdachte vloeiend Turks spreekt. Die wet is echter nog niet aangenomen.

Onderwijs in het Koerdisch is nog altijd verboden, al is Koerdisch sinds dit jaar wel keuzevak voor kinderen vanaf 11 jaar, ook op staatsscholen. De Koerdische eis is dat het mogelijk moet zijn het hele onderwijs in het Koerdisch te geven. Het ziet er niet naar uit dat die eis op korte termijn ingewilligd gaat worden. Het onderwerp is feitelijk onbespreekbaar in het Turkse parlement.