Recensie: Janine Jansen speelt Prokofiev
Welke dichter uit de jaren vijftig zei ook alweer dat „schoonheid haar gezicht verbrand” had? Ik denk niet dat Lucebert, want die was het, bekend is geweest met het werk van Sergej Prokofjev (1891-1953). Met Sjostakovitsj was hij de grootste componist die Rusland in de twintigste eeuw voortbracht. Behalve een soms sarcastische expressionist was hij een meestersprookjesverteller in klank. Zijn oeuvre voor viool wordt vooral door dit laatste gekenmerkt. Violiste Janine Jansen wijdde een cd aan zijn werk.
Jansen speelde het tweede vioolconcert van Prokofjev al een aantal jaren geleden, toen ze in Rotterdam de Nederlandse Muziekprijs ontving, en dat is te merken aan de manier waarop ze inzet: een vioolsolo met nadrukkelijke accenten, waarmee ze de luisteraar pakt en niet meer loslaat.
Het wonder van deze cd is echter niet dat vioolconcert, hoe mooi ook gespeeld. De intens verdrietige eerste vioolsonate met zijn troostvolle langzame deel is echt een wonder van schoonheid, gerealiseerd door een soliste die luisterend speelt en zich richt op wat er om haar heen gebeurt. Zoals zij het thema met de enkele octaven lager spelende piano realiseert, of met snelle akkoordfiguren haar partner begeleidt: betoverend. De gedrevenheid waarmee ze de ruige snelle delen neerzet, zonder ook maar ergens over de schreef te gaan, getuigt van een unieke klasse.
En dan die vaak verwaarloosde sonate voor twee violen, waarbij ze de eerste partij overlaat aan Boris Brovtsyn. Ook hier wordt het hoogst denkbare aan samenspel bereikt. Zo gaaf en zo bewogen ook, dat kunnen alleen de grootste kunstenaars, die hun instrument tot verlengstuk van zichzelf maken. Pure schoonheid dus.
Janine Jansen – Prokofiev; Decca (00289 4806689); € 19,99; www.janinejansen.com
Janine Jansen en Boris Brovtsyn (viool)
Janine Jansen (viool) en Itamar Golan (piano)
Janine Jansen (viool), London Philharmonic Orchestra o.l.v. Vladimir Yurovsky
