Het Amerikaanse kiessysteem is ingewikkeld. Dat begint al bij de voorverkiezingen. In sommige staten wordt tijdens schimmige caucuses met handopsteken bepaald wie de president van de VS mag gaan uitdagen. En tot de nationale conventie van de Republikeinen blijft officieel onduidelijk wie de kandidatuur voor het hoogste ambt in de wacht sleept.

Voor de Republikeinen is dat moment inmiddels aangebroken. In Florida gaat dinsdag de nationale partijconventie van start. Na vier dagen en veel show moet dan eindelijk duidelijk worden wie de zittende president Obama op 6 november naar de kroon gaat steken.

Niemand twijfelt eraan dat Mitt Romney die kandidatuur binnen zal halen. Hij won het merendeel van de voorverkiezingen. Samen met zijn ”running mate” Paul Ryan zal hij dus komend najaar een gooi doen naar een plaats in het Witte Huis.

Dat was overigens in het verleden niet altijd even vanzelfsprekend. Voor de presidentsverkiezingen van 1832 werd voor het eerst een partijconventie gehouden, waarop gedelegeerden de kandidaat voor hun partij aanwezen. Uitslagen van voorverkiezingen speelden destijds nauwelijks een rol. Afgevaardigden bepaalden vaak ter plekke pas hun voorkeur.

Zo kon het gebeuren dat James Polk in 1844 pas na tachtig stemrondes tot kandidaat werd genomineerd. En zelfs in 1912 had Woodrow Wilson 46 stemrondes nodig om een meerderheid op de conventie te behalen.

Anno 2012 is dat allemaal anders. De uitslagen van de voorverkiezingen hebben al in belangrijke mate bepaald wie op de conventie tot kandidaat wordt uitgeroepen.

De conventie bestaat uit een standaardprogramma van vier dagen. Op de eerste dag staat traditioneel een grote openingsrede gepland. Die moet de toon van de rest van de bijeenkomst zetten. De tweede dag is vooral van huishoudelijke aard. Op de derde dag gebeurt het eindelijk: dan worden de kandidaten voor het president- en het vicepresidentschap officieel genomineerd. Op de vierde dag vormt de toespraak van de presidentskandidaat het hoogtepunt van de afsluiting van de conventie.

De Republikeinse nominatie lijkt Mitt Romney dus niet meer te kunnen ontgaan. Maar of hij begin volgend jaar in het Oval Office zal kunnen plaatsnemen, is nog maar de vraag.

In de peilingen staat Romney momenteel iets voor op president Obama. Zo’n 47 procent van de Amerikanen ziet de Republikeinse kandidaat 
wel zitten, terwijl Obama het met een procentpunt minder moet doen. De geschiedenis 
laat echter zien dat het doorgaans niet meevalt een zittend staatshoofd van zijn tweede ambtstermijn te beroven.

Als Romney Obama wil verslaan, zal hij het vooral over de economische boeg moeten gooien. Toen de voormalige gouverneur zich kandidaat stelde voor het presidentschap werd hij vooral afgerekend op zijn mormoonse achtergrond en zijn ethische opvattingen.

Inmiddels lijkt de Amerikaanse kiezer nog maar naar één ding te kijken: Hoe redt onze toekomstige president de kwakkelende economie? Uit een recente peiling van The Washington Post en nieuwszender ABC blijkt dat 72 procent van de Amerikanen van mening is dat ”de economie” op 6 november de bepalende factor in hun stemgedrag zal zijn.

In dat opzicht heeft Romney sterke papieren met zijn running mate Paul Ryan. De afgevaardigde uit Wisconsin wordt alom gerespecteerd om zijn financieel-economische inzicht en zijn visie op het redden van de Amerikaanse economie.

Een minderheid van de Amerikanen gelooft dat een tweede ambtstermijn van Obama de economie uit het slop zal halen. ”Issue Number One” zou dus wel eens de uitkomst van de verkiezingen kunnen gaan bepalen.