Een slag tussen beide partijen duurt doorgaans kort: de PKK valt een legerpost of politiebureau aan of zorgt ervoor dat er een mijn ontploft, waarop ze zich snel weer uit de voeten maken. Het leger bombardeert kampen van de PKK in de bergen op de grens tussen Turkije en Irak. Dagenlange gevechten, zoals nu in de regio Semdinli, zijn een unicum.

Of er, zoals Karayilan zegt, inderdaad sprake is van een nieuwe tactiek, moet volgens analist Gareth Jenkins worden betwijfeld. Hij werkt in Istanbul voor het Amerikaanse Instituut voor Centraal-Azië en de Kaukasus. Jenkins: „De PKK kan niet daadwerkelijk terrein veroveren op het leger, daarvoor hebben ze de militaire middelen niet.”

Maar dat het een langdurige, eenzijdige aanval op de PKK is zoals het leger zegt, is volgens hem ook niet erg overtuigend: de slagkracht van het leger is zoveel groter dat zo’n operatie geen elf dagen zou moeten hoeven duren.

De gevechten begonnen elf dagen geleden toen de PKK wegen blokkeerde in het gebied, auto’s aanhield en identiteitsbewijzen controleerde. Daarop begon een actie van het leger. Jenkins: „Ik denk dat de PKK ongeveer een jaar geleden al van tactiek veranderd is. Toen werd door Koerdische groepen zogeheten ‘democratische onafhankelijkheid’ aangekondigd en sindsdien wil de PKK laten zien dat ze in Koerdisch gebied de baas is.”

De blokkades van wegen zijn sinds die tijd toegenomen, net als aanvallen op bijvoorbeeld bedrijven die samenwerken met de staat, of op eigendom van de staat in de regio, zoals oliepijpleidingen en dammen. Ook bemoeit de PKK zich vaker dan voorheen met geschillen over bijvoorbeeld land en water of tussen verschillende clans.

Grotere aanvallen waarbij meerdere militairen omkomen, uitgevoerd met meerdere kleine units, zouden ook onderdeel van de nieuwe strategie zijn. Mogelijk is daar in Semdinli iets niet volgens plan gegaan, speculeert Jenkins: „Misschien werden ze betrapt en konden niet alle units op tijd wegkomen. Normaal beweegt de PKK in kleine groepjes van een man of acht. Dit is echter geen gevecht tussen het leger en een kleine PKK-unit, want dan zou het nooit zo lang duren.”