De hartenkreet is van Mandy. Ze liet haar kind in de baarmoeder doden. Haar relaas staat in een bundel verhalen van mensen die een abortus lieten plegen. Stichting Schreeuw om Leven zal het boekje ”Nooit meer hetzelfde - leven na een abortus” komende dinsdag aanbieden aan ChristenUnie-kamerlid Tineke Huizinga. Dezer dagen stuurt de organisatie de bundel naar alle huisartsen in Nederland.

Aangrijpend is Mandy’s verslag van de abortusingreep. „Ze zetten die machine aan en je wilt alleen maar zeggen: Kan ik nog terug, de verdoving zit erin, maar kan ik nog terug? Je voelt je heel rot. Je voelt je hele lichaam heen en weer schokken. Bij elke ruk die ze geven, voel je je hart bonzen en denk je aan je kindje. Hoe zal dat zich voelen en wat hebben ze eruit gezogen? Vervolgens kijken ze onder de kraan of het compleet is. En dan zuigen ze er nog meer uit. Het gaat gewoon zo heftig, zo agressief. Het lijkt wel of de zuigmachine je baarmoeder twintig centimeter naar beneden trekt en dan weer omhoog laat gaan. Het is alsof je baarmoeder iedere keer tegen je hart wordt aangetikt, je hart breekt, en het gaat weer terug.”

Het verblijf in de abortuskliniek valt menigeen rauw op het dak. „De dag van de abortus was echt verschrikkelijk”, vertelt Jessica (23), die op 15 december 2002 haar kindje liet aborteren. „Ik kwam de kliniek binnen en het leek daar wel lopendebandwerk. Alles moest ineens heel snel, want ik was eerder aan de beurt dan gepland. Hup, naar boven. Daar zei een gefrustreerde verpleegkundige dat ik op moest schieten, want ik was al binnen een paar minuten aan de beurt. Er werd een vrouw binnengereden. Terwijl de vrouw beneden nog zo rustig was, kwam ze nu volkomen in paniek de kamer in. Echt totaal van de wereld. Ze schreeuwde gewoon. Toen zei iemand: „De volgende is Jessica.” Op dat moment zei ik, inmiddels ook aardig in paniek: „Ik wil niet meer.” Degene die achter mij stond, zei: „Toe nou maar.””

Na een abortus kampen vrouwen met moedeloosheid en lusteloosheid. „Ik zal voor de rest van mijn leven moeten leren omgaan met een leegte die mijn abortus bij mij achterliet. Ook al heb ik nu twee kinderen, toch mis ik dat ongeboren kindje”, vertelt Christie, die kort na een abortus na een poging tot zelfmoord werd opgenomen in een psychiatrische kliniek.

Ook Lianne, die twee jaar geleden een abortus liet plegen, belandde in een diep dal. „Hoewel er na de abortus niets te zien was, voelde het alsof het woord ”abortus” op mijn voorhoofd stond geschreven. Ik pakte studie en cursussen niet meer op. Kernwoorden zijn: wanhoop, verdriet, verwarring, angst en isolement.” De vrouw ontwikkelde na de abortus „een soort obsessie” voor alles wat met baby’s te maken had. „Terwijl ik aan de ene kant met hulpverleners in de weer was, kocht ik aan de andere kant babykleertjes, speelgoed. Ik ging slapen en werd wakker met het verlangen naar een kind.”

Esther voelde zich na de abortusingreep „helemaal leeg”, toen ze „verbouwereerd en alleen” in de trein stapte. „Tijdens de abortus leek het alsof ze behalve jou ook mijn ziel uit mijn lichaam haalden”, schrijft ze in een brief, gericht aan haar geaborteerde dochtertje.

Ook mannen hebben schuldgevoelens nadat hun vrouw abortus heeft laten plegen. Martin, een oudere man, voelde „verwoestende schaamte” toen hij een door verdriet verscheurde collega sprak wiens kind kort na de geboorte overleed. Martin: „Ik stemde in met het doden van ons eigen kind en hier sta ik tegenover een man die zijn eigen kind aan de dood moest overgeven.”

Betrokkenen voelen zich meer dan eens misleid door hulpverleners en artsen. „Ik vind dat ze bij een abortuskliniek verplicht de echo moeten laten zien en het hartje moeten aanwijzen”, vertelt Mandy. „Tegen mij zeiden ze dat het kindje nog geen hartje had. Dat is de grootste leugen die ik ooit gehoord heb. Ze moeten gewoon volledig open kaart spelen. Geen verhullende taal gebruiken.”

Vader Martin, die na de abortus zelfmoordneigingen kreeg: „Niemand heeft mij gewaarschuwd voor de last die de ouder voor de rest van het leven met zich mee moet dragen. Mijn huisarts niet, de dames van de receptie van de abortuskliniek niet.”