De president geeft de leider van de grootste partij eerst de opdracht een formatiepoging te doen. Na de vorige verkiezingen van 6 mei was dat ook Antonis Samaras van de Nieuwe Democratie. Hij kreeg 3 dagen de tijd om een „regering van nationale redding” samen te stellen. Al na een dag gaf hij de opdracht terug omdat er geen werkbare meerderheid in zat. Dat is nu anders. Samaras’ Nieuwe Democratie heeft samen met de socialistische ‘bezuinigingspartner’ Pasok wel een meerderheid.

Als de eerste formatiepoging toch mislukt, krijgt de leider van de tweede partij, Alexis Tsipras van de linkse Syriza een kans, opnieuw voor 3 dagen. Daarna mag de leider van de derde partij Pasok, Evangelos Venizelos, 3 dagen lang een formatiepoging doen.

Wanneer die niets opleveren, roept de president alle partijleiders bij zich. Hij doet dan een allerlaatste poging een regering van nationale eenheid te vormen. Als dat mislukt komen er nieuwe verkiezingen. Dat kan zich herhalen als er weer geen regering met voldoende steun in de volksvertegenwoordiging komt.

De tijd voor de formatie is door de wet erg beperkt. Problemen leverde dat eerder nauwelijks op want het stelsel gaat er niet van uit dat de politiek zo versplinterd is als nu. Een kiesdrempel van 3 procent en een bonus van 50 zetels voor de grootste partij zou één sterke winnaar moeten opleveren die alleen kan regeren.