De eerste ooggetuigen kwamen op donderdag 3 mei aan het woord. Een van hen was de kapitein van de veerboot die heen en weer voer tussen Utoya en het vasteland. Zijn partner was een van de 69 mensen die Breivik op Utoya doodschoot. Toen de veerman Breivik zag schieten, rende hij eerst voor zijn leven. Daarna keerde hij terug naar de boot en bracht een handvol mensen naar het veilige vasteland.

Tijdens het proces besprak een lijkschouwer de in totaal 69 mensen die de schietpartij niet overleefden. Zijn verhaal ging gepaard met foto’s om te laten zien wat Breivik had aangericht. Daarnaast lazen overlevenden herinneringen aan de dodelijke slachtoffers voor. Veel aanwezigen lieten hun tranen de vrije loop. Breivik hoorde alles uiterlijk onbewogen aan.

Ook maandag 7 mei was een emotionele dag. Toen de openbare aanklagers de slachtoffers openlijk herdachten, hield zelfs de rechter het niet droog. Breivik toonde wederom geen spoor van emotie. Een paar dagen later omschreef een overlevende hoe ze Breivik hoorde jubelen van blijdschap als hij raak schoot. De Noor heeft steeds gezegd hoe vreselijk hij het vond om mensen neer te schieten.

Verder werd het op vrijdag 11 mei een van de nabestaanden te veel. Een Noor van Iraakse afkomst gooide zijn schoen naar Breivik, maar miste. In de Arabische cultuur wordt het schoengooien gezien als een van de ergste beledigingen. Het was de eerste keer dat een nabestaande zich direct tot Breivik richtte.

Deze week omschreef een van de overlevenden de schietpartij als een slechte horrorfilm. Een jongen zei zich als de jonge tovenaar Harry Potter te hebben gevoeld, opgejaagd door diens aartsvijand Voldemort, naar de beroemde kinderboekenreeks van J.K. Rowling. Een meisje zei er zeker van te zijn geweest de schietpartij niet te zullen overleven. Breivik nam haar meerdere keren onder vuur.

Vanaf volgende week worden onder meer politieagenten en mensen uit Breiviks omgeving gehoord.