„Tijdens de Franse Revolutie werden de hoofden afgehakt van zulke lastposten”, had Sapin toen gezegd, waarna hij niet meer af kwam van de bijnaam ‘koppensneller’. Hij is er trots op dat hij minister van Financiën was ten tijde van het Verdrag van Maastricht in 1992. Dat verdrag effende het pad naar de euro, wat Sapin beschouwt als een belangrijk symbool van Europese eenwording.

Opmerkelijk is dat de politicus geen opleiding heeft in de economie. Hij is eigenlijk archeoloog en verwoed verzamelaar van antieke munten. Dat hij toch de voornaamste kandidaat is als minister van Financiën komt vooral omdat hij de nauwste bondgenoot is van de nieuwgekozen president François Hollande. De twee werden vrienden toen ze een barak deelden tijdens hun militaire dienst en kussengevechten hadden. Samen volgden ze de prestigieuze opleiding voor ambtenaren ENA, waarna Sapin het jongste parlementslid werd bij de verkiezingen in 1981. Ze kunnen het zo goed vinden met elkaar, dat Hollande zelfs getuige bij Sapin’s huwelijk met een journalist. Hollande heeft eveneens een journaliste als levenspartner.

Maar wat betreft hun karakter zijn ze tegenpolen: Sapin werkt bedachtzaam en methodologisch, terwijl Hollande soms meer lukraak lijkt te werken.

Hun visie op de economie is echter hetzelfde. Ze vrezen dat te strenge bezuinigingen de eurozone in een diepe recessie zullen duwen. Liever wil Sapin selectieve maatregelen om de groei te stimuleren. De belastingen op de rijken mogen van hem wel omhoog, waarbij hij geleidelijk wil snoeien in de overheidsuitgaven. Vooral de sociale voorzieningen vindt hij te royaal: die zijn een belangrijke oorzaak van het enorme begrotingstekort. Dart tekort omschrijft hij als „astronomisch, abnormaal en onverantwoord”.