Gingrich profileerde zich als het conservatieve alternatief voor de gematigde mormoon Romney. Toch wist hij geen potten te breken. Dat kwam vooral door zijn verleden als schuinsmarcheerder. Hij bedroog zijn eerste en zijn tweede echtgenote. Conservatieve Republikeinen schaarden zich daarom achter de onbesproken Rick Santorum. Gingrich trok zich de kritiek echter niet aan. Media die over zijn liefdesleven schreven, waren volgens hem „verwoestend, vals en negatief.”

Gingrich leidde de Republikeinen in 1994 naar een grote verkiezingsoverwinning en werd daarna als leider van het Huis van Afgevaardigden de belangrijkste tegenspeler van de Democratische president Bill Clinton. Het leverde hem in 1995 de benoeming tot Man van het Jaar van het weekblad Time op.

De Amerikanen hadden echter na enkele jaren genoeg van zijn massieve aanvallen op de Democraten en verweten hem de slechte samenwerking van Republikeinen en Democraten bij het oplossen van de financiële problemen van de overheid. Na het verlies van zijn partij bij de verkiezingen in 1998 gaf hij zijn zetel voor de staat Georgia op. Zijn aanvalslust was echter niet verminderd. In boeken, films en toespraken bleef de historicus uithalen naar de Democraten.