Moeder Rosella zegt het zelf: „Dit huis is niet het meest opgeruimde, maar het is een werk- en speelplek voor de kinderen.”

Langs de wanden van het kleine kamertje staat het vol boekenkasten, waarin geen plank meer leeg is. Aan de wanden hangen foto’s, tekeningen en posters met alle vlinders en vogels van het land.

In de hoek staat een tafel met een computer. Maar op die tafel liggen nog zo veel andere spullen dat scherm en toetsenbord voorlopig onbereikbaar zijn. Blij toe. De Birnies houden niet van computers en bijbehorende spelen.

Esmond bladert in de Bijbel naar de geschiedenis van Jozef in de gevangenis. Hij leest de droom van de Egyptische bakker en de uitleg daarbij.

Die volgt op de verlossende uitleg de Jozef had gegeven bij de droom van de schenker. De droom van de bakker lijkt daar ook erg op. Maar de strekking is juist tegengesteld. Dat blijkt.

Al lezende geeft Esmond soms een toelichting op de tekst. Daarna stelt hij aan de hand van een boekje vragen aan de kinderen. Wat had de bakker op zijn hoofd? Wat zat daarin? En voor wie was dat bedoeld? Hij hoopt dat deze vragen hen helpen de geschiedenis te onthouden en te verwerken.

Tot slot stelt Esmond de les van deze geschiedenis aan de orde. „God doet alles wat Hij zegt”, stelt de Noord-Ierse vader vast. „Zowel in Zijn straffen als in Zijn beloften.” Dat is de aansporing en bemoediging die Birnie aan de kinderen Calvin, Paulena en Murray meegeeft.

Voor het gebed houden ze eerst een inventarisatie van ”prayer issues”. Calvin bidt voor het werk op school, Paulena voor de pianolessen. Murray kijkt even achterom op het prikbord. Rond een wereldkaart hangen daar foto’s van zendelingengezinnen en sponsorkinderen. Ook de dakloze pupillen met wie Rosella’s broer in Londen werkt, hangen daarbij. „Onze bredere familie”, grapt de moeder. Murray kiest voor het gezin in Nigeria.

Om beurten bidden de kinderen nu. Opvallend is dat ze ook allemaal voor de kat bidden. Alle gezinsleden zijn gek met de kat, maar die is momenteel niet erg gezond. Gezamenlijk sluiten ze af met een oud gebed dat Rosella als kind leerde: „Jesus, tender Shepherd, hear us; bless Thy little lambs tonight; through the darkness, be Thou near us; keep us safe, till morning light.”

Zo’n prikbord met gezinnen houdt het gebed concreet, zegt Esmond, als de kinderen naar boven zijn.

Tot nu toe hebben de Birnies nog niet te klagen over de opvoeding van de kinderen, zegt Rosella. Ze zijn nog te klein om de verleidingen te kennen die in de Noord-Ierse hoofdstad overal zijn. Heel blij zijn de ouders met het feit dat alle kinderen hebben gezegd dat „Jezus hun beste Vriend” is.

Aanvankelijk behoorde het gezin tot de Presbyterian Church of Ireland, de grote protestantse kerk in het land. Vijf jaar geleden stapte het echter over naar de Evangelical Presbyterian Church (EPC), die maar negen gemeenten telt en slechts een paar honderd leden.

De belangrijkste reden om over te gaan was de zorg voor de kinderen. „Slechts weinig kerken doen nog iets aan kinder­catechese”, zegt Rosella. In de EPC doen ze dat wel, onder meer op de zondagsschool.

Ouderen verwachten vaak niet meer dat kinderen iets leren, merken de Birnies. En zeker niet uit het hoofd. Daarom wordt kinderen ook niets aangeboden. Maar Esmonds ervaring is anders. „Calvin heeft vorig jaar alle 176 antwoorden opgezegd van de kindervariant van de Westminster Catechismus. Het gaat erom dat je dat leren ook aanbiedt.”

Thuis sluiten Esmond en Rosella aan bij het jaarthema dat de kerk kiest voor het kinderwerk. Rosella: „Dat is meestal iets historisch. We hebben een keer Wycliffe gedaan, ook eens Calvijn. Nu hebben we Eric Liddell. Natuurlijk in verband met de Olympische Spelen in Londen. Liddell was een olympisch atleet die weigerde op zondag te lopen. Toen liep hij vervolgens op een ander moment een andere afstand en won de medaille. Daar zit een geweldig getuigenis in.”

Hoe is het leven voor een christelijk gezin in Noord-Ierland? Buitenlandredacteur Evert van Vlastuin nam onlangs een kijkje. Vandaag: de huisgodsdienst.