Het is maar een paar stappen naar het restaurant. Het kleine vrijstaande huis van Esmond en Rosella Birnie staat vlak bij een kruispunt, waar winkels en eetgelegenheden zijn.

De kinderen krijgen een menukaart en proberen er wijs uit te worden. Dat de chinees alles in het Engels opschreef, hielp weinig. Dus nemen de kinderen hetzelfde kipmenu als papa en mama.

Vader Esmond is gepromoveerd econoom en werkzaam bij Pricewaterhouse Coopers (PwC). Aan tafel vertelt hij zijn vrouw dat hij morgenochtend om kwart over zeven in de BBC-studio heeft afgesproken voor een interview over de begroting, die de Britse minister van Financiën, Osborne, later die dag presenteert. Aan het eind van de middag is hij opnieuw op de radio, om de consequenties voor Noord-Ierland te bespreken.

Hoewel hij vanmiddag eigenlijk vrij had en een middagje naar de kust ging, hing hij een groot deel van de tijd aan de telefoon om zijn persoptreden te regelen.

Dr. Birnie werkt nog maar vrij kort voor PwC. Daarvoor was hij onder andere negen jaar lang lid van de Stormont, het Noord-Ierse parlement. Hij vertegenwoordigde daar de Brits gezinde Ulster Unionist Party (UUP).

Maar eerlijk gezegd is hij teleurgesteld in de politiek. In de wereld van ellebogen bleek het moeilijker echt christen te zijn dan hij had gedacht. Bovendien blijkt ook zijn partij vatbaar voor het moderne levensgevoel, zoals hij dat in Engeland al eerder zag bij de Conservatieve Partij.

Het eten wordt opgediend. Al even eerder was vader Esmond voorgegaan in gebed. Iedereen verkent wat op zijn bord ligt en hoe dat netjes naar binnen wordt gewerkt. Wat over is, kan eventueel mee naar huis. In Noord-Ierland is dat niet ongewoon.

Als Esmond morgenochtend weg is, moet Rosella de kinderen naar school brengen. Dat doet ze graag. Ze wil er voor de kinderen zijn. „Bovendien is de school op loopafstand.”

Alle drie de kinderen zitten nog op de basisschool. Calvin (9) heet naar de bekende reformator. Paulena (8) is genoemd naar mensen uit de familie. Murray (7) heet naar de Schotse predikant Robert Murray McCheyne.

De 7-jarige Murray is de mondigste van het gezin. Hij houdt van aardrijkskunde. In de atlas die hij onlangs cadeau kreeg, wijst hij onmiddellijk de woonplaats van de Nederlandse bezoeker aan.

Calvin en Paulena zijn stiller, maar creatiever. Rosella heeft na de geboorte van Murray ervoor gekozen thuis te blijven voor haar kinderen. Ze was partij in een maatschap in de medische sector, maar na veel gebed nam ze het resolute besluit eruit te stappen. „Ik heb nooit spijt gehad”, zegt ze.

Rosella maakt bij school graag een praatje met andere ouders. Ze is verwonderd over de mogelijkheden tot getuigenis. „Onlangs vroeg een moslimmoeder wat Pasen is. Dat is een uitgelezen kans.”

Ook de kinderen hebben vriendjes en vriendinnetjes onder kinderen van immigranten die een andere religie hebben. Vader en moeder Birnie houden dit niet tegen. Ze zien er juist een verantwoordelijkheid in om van Jezus te getuigen.

Over de school zijn ze verder zeer tevreden. In de jaren dertig behoorde de school aan een kerk toe en nog altijd zit er een predikant in het bestuur. „Elke week hebben we een samenkomst met een Bijbelverhaal en gebed”, vertelt Murray.

„Wij hebben geen christelijke school nodig”, zegt Esmond. Maar hij voegt er direct aan toe: „Nou ja, dat is misschien te optimistisch. Maar er heerst een goed ethos.”

Rosella heeft juist vandaag opnieuw afspraken gemaakt voor een jaarsluiting. Ze heeft dat nu een paar jaar gedaan, met goede ervaringen. „Het is heel eenvoudig. We vertellen de kinderen hoe God hen ziet en hoe ze Hem kunnen dienen. Zo sturen we hen met vakantie.”

De ober ruimt af. Er gaan deze keer geen overgeschoten brokken mee naar huis. Het is donker als het gezin naar buiten stapt. Maar met de school op loopafstand een keertje laat naar bed is niet zo’n probleem.

Hoe is het leven voor een christelijk gezin in Noord-Ierland? Buitenlandredacteur Evert van Vlastuin nam onlangs een kijkje. Vandaag: het familie-etentje.