Enkele dagen geleden verschenen er video’s op het internet van zwaar bewapende mannen die met sjaals hun gezichten onherkenbaar hadden gemaakt. Ze verklaarden dat ze afkomstig waren uit het oostelijke deel van Syrië en dat ze een nieuwe brigade hadden opgericht onder de naam Allah Akbar. Ze verklaarden onomwonden dat ze hun strijd om het Syrische regime ten val te brengen zagen als een heilige oorlog (jihad) en ze riepen Syrische moslims ertoe op zich bij deze jihad aan te sluiten omdat dit een plicht was voor iedere moslim.

De afgelopen maanden zijn dergelijke brigades, die hun boodschap verpakken in radicaalislamitische taal, overal in Syrië als paddenstoelen uit de grond geschoten. Ze gebruiken dezelfde terminologie als al-Qaida. Hoewel ze officieel niet aan deze terreurbeweging gelieerd zijn, delen ze wel de radicale en gewelddadige ideologie van al-Qaida.

Het is een van de redenen waarom het Westen steeds huiveriger is geworden om de Syrische oppositie te steunen. Een jaar na het uitbreken van de Syrische crisis lijkt de verbrokkelde oppositie steeds 
meer in de greep te zijn gekomen van militante groeperingen met een onheilspellende radicaalislamitisch karakter.

Veel westerse deskundigen trachten dit fenomeen vooral vanuit een sociologische invalshoek te verklaren door het te beschrijven als een wanhoopspoging van oorspronkelijk vredelievende demonstranten die door het geweld van het regime gedwongen werden zich te bewapenen. In deze verklaring wordt echter weinig aandacht geschonken aan de prominente rol van soennitische geestelijken die religieuze edicten (fatwa’s) uitvaardigen die geweld in Syrië ondubbelzinnig legitimeren.

De heftige redevoeringen en monologen van sjeik Adnan al-Arur zijn berucht. Deze van oorsprong Syrische salafistische prediker woont thans in Saudi-Arabië en zijn toespraken worden uitgezonden via de islamitische zender Al-Safa. De al-Farouqbrigade in Homs bijvoorbeeld beschouwt deze Adnan al-Arour als haar spirituele leidsman. Hij riep zijn volgelingen in Syrië vorig jaar aan het einde van de ramadan ertoe op „dit jaar geen schapen maar 400 alevitische vrouwen te slachten.” Alevieten vormen een sjiitisch-islamitische groepering in Syrië.

Badi Mussa, een andere Syrische geestelijke, verscheen 14 maart op de Arabische zender al-Hikma en verklaarde dat een aantal islamitische geleerden een fatwa had uitgevaardigd dat bepaalt dat het is toegestaan alevitische vrouwen en kinderen te doden. Dit als antwoord op een vraag van het Vrije Syrische Leger, dat een aantal religieuze geleerden om een oordeel of religieuze opinie had verzocht in deze kwestie.

Men zou dit soort fatwa’s nog kunnen afdoen als geïsoleerde uitspraken van enkele obscure geestelijken. Anders wordt het echter wanneer alom gerespecteerde geestelijken of islamitische instellingen met groot moreel gezag fatwa’s van gelijke strekking gaan uitvaardigen.

De Saudische groot-moefti Abd al-Aziz Aal Sheikh noemde recentelijk het steunen van de gewapende Syrische oppositie „een vorm van jihad.” Een Saudische schrijver stelde vervolgens „dat het bestrijden van de alevieten nog belangrijker is dan het vechten tegen Joden en christenen.”

Op 15 maart blijkt er in Caïro een bijeenkomst te zijn geweest van islamitische geestelijken waar zij opriepen tot het doden van de Syrische president. Op basis van al deze fatwa’s mag het niet verwonderen dat groeperingen binnen de Syrische oppositie radicaliseren.