Bijna allemaal hebben ze vrijwel anoniem het leven gelaten. De lichamen van meer dan 3000 van hen zijn zelfs niet eens meer teruggevonden. Hun familieleden weten doorgaans niet hoe ze om het leven kwamen, of ze steun hadden aan iemand, of volledig alleen de dood ingingen. Ze konden hun zelfs geen begrafenis geven.

Maar deze week werd er een dramatische e-mailuitwisseling publiek gemaakt die de laatste minuten van een van hen tot leven brengt.

De e-mails zijn van de 24-jarige Arisa Miura, een vrouw die werkte op het stadhuis van Minamisanriku, zo’n 150 kilometer noordoosten van Sendai, en haar vriend. Minamisanriku werd volledig weggevaagd door de woeste tsunami en Arisa’s lichaam werd pas afgelopen januari gevonden.

Arisa zond haar eerste bericht naar haar vriend om 15:03 uur, slechts zeventien minuten na 
de aardbeving. „Er komt een 6 meter hoge tsunami”, schreef ze. „Ik ga mijn best doen om 
in veiligheid te blijven.” Ze volgde dit onmiddellijk op met een bericht aan haar moeder: „Vergeef me als het stadhuis wordt weggespoeld.”

Omdat het telefoonnetwerk zwaar verstoord was, zou haar moeder dit bericht pas dagen later ontvangen.

Acht minuten later, om elf na drie, reageerde Arisa’s vriend. „Ik wil niet dat je dood gaat”, schreef hij met passie.

„Ik ga niet dood!” antwoordde ze. „Ik hou van je.”

Maar het water stroomde al over de oevers van de rivier voor het stadhuis en Arisa’s collega’s waren al begonnen naar het dak van het stadhuis te vluchten.

„Ik hou ook van jou! Het is niet zo erg hier”, schreef Arisa’s vriend om 15:21 uur. Hij sloot af met twee regels met hartjes.

Arisa wist dat hij ook langs de kust werkte en zij was ondanks het gevaar waarin ze verkeerde duidelijk opgelucht dat hij veilig was. „Gelukkig!” schreef ze om 15:27 uur. Gevolgd door: „Enorme tsunami!! Ik sta nu op het dak van het stadhuis. Wat als ik weggespoeld word?” Hier plaatste ze een emoticon van een angstig gezicht, gevolgd door meer slecht nieuws: „Het ziet eruit dat mijn auto al weggespoeld is.”

Het zou haar laatste bericht zijn. Rondom Arisa en haar collega’s was de zee de stad aan het vernietigen. In deze chaos, nog geen zes minuten na haar laatste bericht, spoelden de golven Arisa van het dak.