Weinig zaken roepen zo veel irritatie op als een trein die vertraging heeft. Wachten op een koud en tochtig station op een onontbeerlijk vervoermiddel is dan ook niet bepaald een pretje.

Nog anders wordt het wanneer complete NS-lijnen uitvallen en duizenden reizigers stranden, zoals afgelopen vrijdag. Enkele centimeters sneeuw legden de Nederlandse infrastructuur –inclusief het spoor– volledig lam. Het gemopper was niet van de lucht. Zelfs Kamerleden spraken op de radio openlijk schande van de verkeerspuinhoop.

Dat roept natuurlijk de vraag op hoe landen waar elk jaar veel sneeuw valt het er van afbrengen. Neem Zwitserland. Jaarlijks krijgt dit Alpenland de nodige meters sneeuw te verwerken. In 1983 viel in Klosters er in één dag tijd bijna 1,5 meter. In 1999 lag er in Säntis maar liefst 8,16 meter van het witte goedje.

Dat zou dus, gerekend naar Nederlandse maatstaven, met enige regelmaat tot forse problemen op de weg en op het spoor moeten leiden. Gek genoeg is dat nauwelijks het geval. Dat is opmerkelijk want Zwitserland heeft meer kilometers spoorrails dan Nederland en de hoogste ‘treindichtheid’ in Europa. Afgezien van Japan, maken Zwitsers het vaakst van het openbaar vervoer gebruik.

Het verschil zit vooral in het aantal medewerkers dat voor het beheer van het spoor wordt ingezet. In Nederland zijn dat zo’n 4000 mensen; Zwitserland zet maar liefst 9000 personeelsleden in. Dat leidt er overigens wel toe dat de Zwitsers jaarlijks 2,7 miljard euro aan railbeheer uitgeven – 1 miljard meer dan Nederland.

De Nederlandse spoorbeheerder ProRail vindt een vergelijking tussen Nederland en Zwitserland ongepast. „Ook in Zwitserland kan sneeuw tot overlast leiden”, aldus ProRail op zijn website. „Maar het is appels met peren vergelijken. Zwitserland ligt in de bergen en het sneeuwt er elke winter. De vraag is of het 3 of 5 meter sneeuwt. De Zwitserse spoorwegen moeten zich dus ook maximaal voorbereiden op sneeuwval. In Nederland kan het jaren niet sneeuwen. Dat vraagt om een andere aanpak. In de landen om ons heen leidde sneeuwval vorig jaar overal tot grote problemen op het spoor.”

Dat laatste is zonder meer waar. Vorige maand nog leidde hevige sneeuwval tot een verkeerschaos in Oostenrijk. Binnen korte tijd kreeg het westen van het land 1,20 meter sneeuw te verwerken. In combinatie met een harde wind zorgde dat voor sluiting van wegen en spoorlijnen en werden diverse dorpen van de buitenwereld afgesneden. Ook zaten zeker 2000 huizen zonder stroom en strandden zo’n 15.000 toeristen in skiresorts.

Ook in de Verenigde Staten weten ze wat sneeuwoverlast is. Net buiten Colorado Springs verheft zich de machtige Pikes Peak tot een hoogte van 4301 meter. Al sinds 1891 loopt er een tandradtreintje naar de top van deze reus in de Rocky Mountains. Een ware trekker voor toeristen, maar vaak onbereikbaar door de vele sneeuwstormen die de bergketen teisteren.

Hele ploegen sneeuwruimers waren tot begin jaren 70 dag in dag uit in de weer om de route van het treintje sneeuwvrij te maken. Wat zij overdag ruimden, werd vaak ’s nachts weer compleet met verse sneeuw aangevuld. Zelfs in de maand mei, kort voor de zomer, was het spoor gemiddeld maar twee dagen open.

Na de winter van 1973 veranderde dat. De maatschappij die het spoorlijntje runt, nam toen ”Nummer 22” in dienst, een stevige sneeuwploeg.

Met hulp van een sneeuwruimer met een twaalfcilinder dieselmotor van 500 pk, slaagt die erin de weg naar de top bijna het jaar rond vrij te houden.