Met taaie onderhandelingen leidde de Franstalige, socialistische formateur Di Rupo Vlamingen en Walen naar een regeerakkoord. Ook over hoofdpijndossiers als de splitsing van het kiesdistrict Brussel-Halle-Vilvoorde, de staatshervormingen en de begroting wist hij de neuzen dezelfde richting op te krijgen. Daarbij schuwde hij theaterstukjes niet. Zo dwong Di Rupo, van Italiaanse komaf, een compromis af nadat hij de koning van diens vakantie had teruggeroepen naar Brussel. Belgische media noemden hem bewonderend de mirakelman.

Toch kreeg Di Rupo ook kritiek, onder meer wegens zijn matige beheersing van het Nederlands. Di Rupo reageerde door te stellen dat hij ook het Italiaans en Frans niet perfect beheerst. Ook beloofde hij deze week nog werk te maken van het Nederlands. Critici hekelden daarnaast Di Rupo’s beperkte oriëntatie op de wereld buiten België. „Zijn profiel is binnenlands, de navelstreng reikt zelden overzee”, betreurde publicist Hugo Camps in een column.

Di Rupo werd in 1951 geboren in het Waalse dorp Morlanwelz, tussen Charleroi en Bergen (Mons). Zijn ouders waren arme Italiaanse immigranten. In 1982 werd Di Rupo gemeenteraadslid van Bergen. Het was het begin van een gestage politieke opmars. In 1987 kwam Di Rupo in het nationaal parlement. Vanaf 1994 was de socialist van de oude stempel 5 jaar minister en vicepremier onder Jean-Luc Dehaene. In 1999 werd hij voorzitter van de PS. Een jaar later werd hij burgemeester van Bergen.

Aan de vlekkeloze loopbaan van de toenmalige vicepremier Di Rupo leek in november 1996 een roemloos einde te komen. Hij werd ervan beschuldigd een minderjarige jongen te hebben misbruikt. De ontucht bleek gebakken lucht, maar Di Rupo had ongewild zijn coming-out als homo.

In de Belgische politiek is de geaardheid van Di Rupo geen thema. Soms wordt benadrukt dat de 60-jarige politicus, als hij zich in een zwembroekje laat fotograferen, er opvallend goed uitziet voor zijn leeftijd. Ook wordt stilgestaan bij zijn volle haardos en zijn handelsmerk: het vlinderstrikje.