Belgische media noemen hem wel bewonderend de mirakelman. Met taaie onderhandelingen leidde Di Rupo Vlamingen en Walen eerder al naar een akkoord over het grootste hoofdpijndossier, de splitsing van het kiesdistrict Brussel-Halle-Vilvoorde. Theaterstukjes schuwde hij niet. Zo dwong Di Rupo een compromis af nadat hij de koning van diens vakantie had teruggeroepen naar Brussel.

Toch kreeg Di Rupo ook kritiek, onder meer wegens zijn matige beheersing van het Nederlands. Di Rupo reageerde door te stellen dat hij ook het Italiaans en Frans niet perfect beheerst. Critici hekelden daarnaast Di Rupo’s beperkte oriëntatie op de wereld buiten België. „Zijn profiel is binnenlands, de navelstreng reikt zelden overzee”, betreurde publicist Hugo Camps in een column.

Di Rupo werd in 1951 geboren in het Waalse dorp Morlanwelz, tussen Charleroi en Bergen. Zijn ouders waren arme Italiaanse immigranten. Ze kwamen in 1947 in België terecht in een krakkemikkig opvangkamp voor gastarbeiders. Zijn vader heeft Elio nauwelijks gekend. Die kwam om het leven bij een verkeersongeluk toen Elio nog maar één jaar oud was.

De moeder van Elio zag daarop geen andere mogelijkheid dan haar kinderen in een weeshuis onder te brengen. Geld om ze zelf te onderhouden, was er niet. Alleen Elio blijft thuiswonen. Hij was een nakomertje. Door alle gebeurtenissen raakte de jonge Elio behoorlijk getraumatiseerd, zou hij later vertellen.

Toch zou Elio het nog ver schoppen. Met een beurs studeerde hij scheikunde aan de universiteit van Bergen, waar hij later ook zou promoveren. Di Rupo kreeg de kans een aanstelling te krijgen aan de universiteit van Berkely, maar hij koos voor de politiek. Hij wilde de Parti Socialiste (PS) van Wallonië dienen, om anderen dezelfde kans te geven die hij zelf ook heeft gehad.

In 1982 werd Di Rupo gemeenteraadslid van Bergen. Het was het begin van een gestage politieke opmars. In 1987 kwam Di Rupo in het nationaal parlement. In 1991 werd Di Rupo tot senator verkozen, maar kort daarna nam hij in de regering van de Franse Gemeenschap zijn eerste ministersfunctie op met Onderwijs en later ook Media onder zijn bevoegdheid.

Vanaf 1994 was de socialist van de oude stempel vijf jaar minister en vicepremier onder Jean-Luc Dehaene. Hij was onder meer minister van Verkeer en Overheidsbedrijven en van Economie en Telecommunicatie. In 1999 werd hij voorzitter van de PS. Een jaar later werd hij burgemeester van Bergen.

Aan de vlekkeloze loopbaan van de toenmalige vicepremier Di Rupo leek in november 1996 een roemloos einde te komen. Hij werd ervan beschuldigd een minderjarige jongen te hebben misbruikt. De aanklacht van ontucht bleek gebakken lucht, maar Di Rupo had door de affaire ongewild zijn coming-out als homo. De jonge homo die Di Rupo van ontucht had beschuldigd, bleek echter een dwangmatige fantast te zijn.

In de Belgische politiek is de geaardheid van Di Rupo nauwelijks een thema. Van tijd tot tijd wordt benadrukt dat de 60-jarige politicus er opvallend goed uitziet voor zijn leeftijd. Ook wordt stilgestaan bij zijn volle haardos en zijn handelsmerk: het vlinderstrikje.

Di Rupo leeft bijzonder gedisciplineerd. Hij gaat drie keer per week naar de sportschool en drinkt nauwelijks. In zijn werk staat hij wel te boek als een pietje-precies. Binnen de PS wordt hij wel „de keizer” genoemd. Hij weet precies wat hij wil.