11 februari: Het regime van Hosni Mubarak in Egypte valt. Op internetsites verschijnen oproepen tot protesten tegen Gaddafi.

15 februari: In Benghazi betogen honderden mensen tegen de aanhouding van de mensenrechtenactivist Fathi Terbil. De demonstraties worden hardhandig neergeslagen.

18 februari: Tienduizenden betogers zijn op de been in Benghazi. Er zijn steeds meer gewelddadige botsingen, waarbij minstens 25 doden vallen.

20 februari: Benghazi is niet meer in handen van Gaddafi. Tal van militairen en agenten lopen over naar de betogers en rebellen. Er zijn ook in Tripoli betogingen tegen Gaddafi.

22 februari: De Arabische Liga schorst Libië, de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties veroordeelt het geweld.

17 maart: De Veiligheidsraad geeft het groene licht voor militaire acties tegen Gaddafi. Franse gevechtsvliegtuigen openen 2 dagen later de aanval.

30 maart: Minister Moussa Koussa van Buitenlandse Zaken vlucht naar Groot-Brittannië.

10 april: Gaddafi accepteert ’routekaart naar vrede’ van Afrikaanse Unie; de rebellen verwerpen het plan.

30 april: De jongste zoon van Gaddafi, Saif al-Arab, komt om bij NAVO-bombardement.

30 mei: Een bemiddelingspoging Zuid-Afrikaanse president Jacob Zuma mislukt.

27 juni: Het ICC vaardigt arrestatiebevelen uit tegen Muammar Gaddafi, zijn zoon Saif al-Islam en veiligheidschef Abdullah al-Senussi.

15 juli: De VS erkennen de Nationale Overgangsraad (NTC) als regering van Libië.

28 juli: De militaire leider van de rebellen, generaal Abdel Fateh Younes, wordt gedood.

21 augustus: Rebellen trekken Tripoli binnen en stuiten op weinig verzet. Van de dictator ontbreekt elk spoor.

17 oktober: Bani Walid valt in handen van de NTC.

20 oktober: Sirte, de laatste grote stad in handen van Gaddafi-aanhangers, wordt veroverd door de NTC.