Vader terreurslachtoffer niet blij met gevangenruil Shalit
JERUZALEM – In Israël heerst blijdschap over de ophanden zijnde vrijlating van de ontvoerde militair Gilad Shalit. Maar nabestaanden van terreurslachtoffers zijn niet allemaal even verheugd. Arnold Roth: „Je kunt hier dus wegkomen met moord.”
Negen augustus 2001. De vijftienjarige Malki Roth besluit met haar vriendin Michal iets te gaan eten in pizzarestaurant Sbarro in hartje Jeruzalem. Niet wetend dat de Palestijnse zelfmoordterrorist Izz al-Din Shuhail al-Masri die dag had uitgekozen om zichzelf in die eetgelegenheid op te blazen.
Veertien mensen vinden de dood, onder wie Malki. Aanvankelijk kunnen haar ouders hun dochter niet vinden. Tegen middernacht krijgen ze een telefoontje, of ze naar het ziekenhuis willen komen. „Het was de langste reis die ik ooit heb gemaakt”, vertelde vader Arnold in een eerder interview met deze krant.
De komende tijd komt naar alle waarschijnlijkheid Ahlam Tamimi (31) vrij. De in Jordanië geboren vrouw bereidde de actie in Sbarro voor en was op de dag van de aanslag de gids van de dader. Ze kreeg 320 jaar gevangenisstraf voor haar aandeel.
Arnold Roth is dezer dagen bezig met een massale mediacampagne om de vrijlating van Tamini te voorkomen. Tegen beter weten in, geeft hij toe. „Het is een naïeve verwachting, hoewel we wel veel steun hebben gekregen.” Hij hoopt dat „rationale mensen” binnen de regering alsnog op andere gedachten worden gebracht.
Volgens Roth had Tamini al in 2006, na de ontvoering van Gilad Shalit, rondgebazuind dat ze eerder zou vrijkomen. „Er is geen recht. Je kunt hier dus wegkomen met moord. Ahlam Tamimi wist dit jaren geleden al. Nu kan ze straks opnieuw haar gang gaan. Wie zal haar stoppen?”
Niet iedereen in Israël neemt de familie Roth haar actie overigens in dank af. „Ik heb meegemaakt dat mensen naar me schreeuwen: Wil je dat Shalit wordt vermoord? Het publiek heeft het verkeerde gevoel gekregen dat er geen andere opties waren en dat dit de enige manier was om Shalit vrij te krijgen. Het kan niet zo zijn dat een regering geen opties meer heeft en dus maar besluit om toe te geven.”
Het zal je kind maar zijn.
„Natuurlijk. Maar dit zijn wel de gevoelens die je hebt als je eigen kind is vermoord. Malki’s leven en nagedachtenis worden niet geëerd door de manier waarop deze moreel bezoedelde transactie is uitgevoerd.”
