In het busje dat een groep journalisten naar Shlomit brengt, worden de inzittenden flink door elkaar geschud. Hoewel het midden op de dag is en de zon op het grijsgele landschap brandt, hebben tegenliggers op deze hobbelweg de koplampen aan. Langs de weg liggen pijpen, die nog niet aan elkaar zijn verbonden. Grote blauwe spoelen duiden erop dat hier kabels zijn gelegd.

Een tractor op het veld werpt een zeker 100 meter lange stof– en zandwolk op. Langs de weg staan stellages voor kassen die zijn overdekt met netten tegen de zon. Ze zijn nog niet in gebruik. Op een ander stuk kale grond liggen de rubberslangen al klaar om irrigatiewater aan te voeren. De Israëliërs die in dit gedeelte van de Negevwoestijn zijn neergestreken, zijn vastbesloten het landschap om te toveren tot een vruchtbaar gebied.

Opeens doemen de prefabwoningen aan beide zijden van de weg op. Ze zijn vorige week geplaatst. Aan de rand van de nieuwe nederzetting bevindt zich een tank met brandstof, en een generator. Ernaast staat een graafmachine. Voor de huizen staan een aantal auto’s en een truck van het leger.

Het zand prikt direct na het uitstappen in de ogen.

Zandbak

De woordvoerder van het gloednieuwe dorp, Koby Revivo, stapt door de stofwolken naar het bezoek toe en vertelt dat hij tot de eerste zes gezinnen behoort die zich hier hebben gevestigd. Er staan nu vijftien caravans. Volgende week moeten dat er 22 zijn. „Drie maand geleden was dit nog ééen grote zandbak”, zegt Revivo. „En nu zie je hier een dorp met water, airconditioning, een weg, elektriciteit en leven. We maken hier geschiedenis, net als de eerste mensen die naar dit gebied kwamen. Wij zijn de pioniers van 2011.”

Shlomit wordt gebouwd als een forenzendorp voor religieuze Joden. De bewoners werken elders als ingenieur, maatschappelijk werker, gemeenteambtenaar – noem maar op. Revivo is leraar Talmoed en Thora. De dorpen in de buurt, Neveh en Bnei Netzarim, zijn landbouwgemeenschappen. Daar wonen momenteel strengorthodoxe Israëliërs die eerder in de nederzettingen in de Gazastrook woonden. Zij werden in 2005 door Israël geëvacueerd.

Revivo komt uit Karnei Shomron, een Joodse nederzetting in Samaria, het noordelijk gedeelte van de Westelijke Jordaanoever. Hij hoorde als kind altijd dat het belangrijk is dat Joden zich in alle delen van het land vestigen. Hij zag in de buurt van Karnei Shomron bedoeïenen die volgens hem het land illegaal dreigden over te nemen.

De leraar is samen met zijn vrouw Bat’el en twee dochtertjes in de nederzetting neergestreken. Hij gaat voor naar zijn woning en excuseert zich dat deze alleen via de wc te bereiken is. Aan de andere kant van de tijdelijke woning bevindt zich weliswaar eveneens een deur, maar hij laat deze liever dicht vanwege de zandwolken. Tegen de wanden staan kasten met religieuze boeken.

Raketten

Het idee om op deze plek een dorp te stichten kwam van drie soldaten die besloten hadden ooit met hun gezinnen in de Negev te gaan wonen. Revivo kwam met hen in contact en zo ging het balletje rollen.

Het land in Israël is in bezit van de regering. Lokale en landelijke overheden betalen voor de grond van hun dorp. Voor de grond van Shlomit moet ook worden betaald. Over een jaar tot anderhalve jaar hopen de bewoners een begin te maken met de bouw van permanente woningen.

Ze zijn zich ervan bewust dat ze zich in een risicovol gebied hebben gevestigd. Terroristen uit de Gazastrook kunnen via de tunnels makkelijk in de Sinaï komen en de grens tussen de Sinaï en Israël is ook poreus. Bovendien ligt het dorp binnen het bereik van de raketten uit de Gazastrook. Om de bewoners te beschermen, heeft een groep soldaten zich in een van de woningen gevestigd. Bang is Revivo niet. „We vertrouwen blindelings op het leger”, zegt hij.

Politie

Ilana Geva vertelt dat ze uit de nederzetting Alfei Manashe op de Westoever komt. Haar echtgenoot heeft de militaire dienstplicht erop zitten en probeert nu een baan te krijgen bij de politie. Ze woont hier nu een week, en heeft nog geen incidenten meegemaakt. „Het is belangrijk voor ons om in de Negev te gaan wonen”, zegt ze. „Ik vind het belangrijk dat er hier een stevige Joodse presentie is. Daarom willen we hier nieuwe gemeenschappen oprichten. We we houden echt van dit gebied.”

Shlomit is de 33e gemeenschap in het Eshkolgebied. De veertien kibboetsen, vijftien mosjaven (agrarisch dorpen) en drie religieuze woongemeenschappen zijn verenigd in de Eshkol Regionale Raad. Het hoofd van de regionale raad, Haim Yalin, betreedt eveneens de caravan van Revivo. Hij vertelt dat Shlomit in eerste instantie moet uitgroeien tot een dorp met 500 religieuze Joodse gezinnen. Later kan er ruimte worden gemaakt voor wel 1500 gezinnen. Omdat die vaak veel kinderen tellen, wordt het een serieuze plaats. „De mensen die hier komen wonen, zijn enorm gemotiveerd”, aldus Yalin.

Yalin gelooft niet dat Israël het gebied waar Shlomit ligt aan de Palestijnen zal geven in het kader van een landruil. De Palestijnse staat zou bij een vredesverdrag een stuk grond naast de Gazastrook krijgen in ruil voor een aantal grote nederzettingen voor Israël op de Westelijke Jordaanoever.

„Ik geloof niet dat in de geschiedenis het verdrijven van mensen uit hun huizen of landruil ooit iets goeds gebracht heeft”, betoogt Yalin. „De grens tussen Israël en Gaza werd in 1947 door de Verenigde Naties aanvaard. De grens tussen Israël en Egypte wordt ook door de internationale gemeenschap geaccepteerd als een internationale grens. Ondanks het feit dat we land voor vrede gaven, zoals de nederzettingen in de Sinaï, leven we nog in een oorlogstoestand. Ik beschuldig niemand, maar dit is zoals de mensen zich voelen.”