„Het gezin van mijn ouders telde vijf dochters en een zoon. Ik ben degene die in de kinderwagen zit en achterom kijkt. Ook mijn oma was erbij. Mijn ouders waren al samen aanwezig op de zendingsdag toen ze nog verkering hadden. Dat gebeurde, denk ik, vanuit een stukje traditie. Als je echt hervormd was en de kerk een warm hart toedroeg, bezocht je de jeugdvereniging en dit soort dagen. Dat was bijna een heilige plicht. Zo hoorde het. Dat deed je.

Als kind groeide ik ermee op. Zoals je op zondag naar de kerk ging, bezocht je ieder jaar de zendingsdag. Niemand vroeg zich af: vind ik dit leuk? Of: heb ik hier zin in? Nee, het was zendingsdag, dus je ging gewoon. Op mij had dat een positieve uitwerking. Natuurlijk was het soms een opgave om drie keer een preek aan te horen. We mochten tijdens de preken écht niet van ons kleedje af. Maar ik ging nooit met tegenzin. De zendingsdag was een feest. Wat mijn zus vooral is bijgebleven is de grote Z die je achter de voorruit van je auto plakte, waardoor de politie je een parkeerplek kon wijzen. Die Z, die zij vaak tekende of knutselde, is onlosmakelijk met deze dag verbonden.

De zendingsdag was een dagje uit, maar anders dan een dagje dierentuin. We voelden de noodzaak om mee te leven met mensen op het zendingsveld, die immers bezig waren met iets heel hoogs, iets belangrijks in Gods koninkrijk.

De eerste vijftien jaar van ons huwelijk zetten mijn man en ik deze traditie voort. Met onze vier kinderen. Later misten we nog wel eens een zendingsdag. De verschuiving naar de zaterdag pakte voor ons gezin niet zo goed uit. De kinderen hebben hun zaterdagbaantjes. Toch leeft zending in ons gezin niet minder dan vroeger. Ze leeft op een andere manier, bijvoorbeeld doordat je een zendingsechtpaar financieel steunt of betrokken bent bij een thuisfrontcommissie. Een nieuwsbrief inspireert evengoed als een zendingsdag, al blijft deze dag een ijkpunt dat je bewust maakt van wat waar het echt om gaat.

Veranderingen met betrekking tot de zendingsdag kan ik niet echt opnoemen. Of ja, bijzaken. Opa zat met hoed en zwart pak op zijn stoel in het bos, wij droegen onze zondagse kleren. Zo doen we het niet meer.

Mijn zoon is vorig jaar naar het eerste jongerenevent van de GZB geweest. We vinden het positief dat er speciale, eigentijdse programma’s voor kinderen en jongeren zijn. De zendingsbond houdt op deze manier feeling met een nieuwe generatie.

Bijzondere herinneringen hebben we aan de zendingsdag op 1 augustus 2002. Op die dag waren we precies twaalfenhalf jaar getrouwd. We besloten daarom niet de zendingsdag maar de dierentuin te bezoeken. Helaas was het die dag heel nat. Toch nog maar een poosje naar de zendingsdag gaan, zeiden we tegen elkaar. Voor de kinderen was er gelukkig een apart programma want het heeft enorm veel geregend. Wij brachten onze huwelijksdag door onder paraplu’s, zeiltjes en in regenjassen. Laat een foto daarvan nu ook nog het RD halen!”