Niemand zal tegenspreken dat de situatie er in monetair en economisch wat rooskleuriger uitziet dan medio 2000, toen Wijdenbosch na vier jaar het roer moest overgeven aan Ronald Venetiaan en diens Nieuw Front-coalitie. Voorzichtig optimisme is op zijn plaats. De inflatie is tot acceptabele proporties teruggedrongen en de waarde van de Surinaamse gulden is weer redelijk stabiel. Met hulp van Nederland kon vorig jaar een deel van de aanzienlijke buitenlandse schulden worden afgelost en gesaneerd, maar nog altijd is de financiële positie van Suriname precair.

Het kost de overheid nog altijd heel wat moeite om iedere maand de eindjes aan elkaar te knopen. Veel leerkrachten ontdekten dat eind december toen bleek dat kort voor de feestdagen hun salaris niet was gestort. Ouderen ontvangen hun overheidspensioen zelden op tijd, terwijl het Nationaal Instituut voor Milieustudies en Onderzoek in Suriname (Nimos) de deuren moest sluiten omdat de subsidieverstrekker, de overheid, de huur van het pand al bijna een jaar niet had betaald.

Het is een kleine opsomming van zaken die financieel niet lekker lopen. Bovendien merkt de kleine man nog altijd weinig van de zich verbeterende situatie. Hoewel de koopkracht in Suriname nimmer in cijfers wordt uitgedrukt, is het duidelijk dat deze sinds de komst van de regering-Venetiaan drastisch is afgenomen. Energietarieven zijn omhooggeschoten doordat de subsidies grotendeels zijn afgeschaft. En de koersdaling komt nog altijd niet tot uitdrukking in de winkels.

De huidige regeerders geven maar al te graag de schuld aan voorganger Wijdenbosch, die er in vele opzichten een enorme puinhoop van heeft gemaakt. En die puinhoop moet opgeruimd worden. Maar de Surinamers worden ongeduldig en roeren zich. Ze verwijten Venetiaan gebrek aan daadkracht omdat veel verkiezingsbeloften niet worden nagekomen.

De bekendmaking van minister Hildenberg over door het voormalige staatshoofd verkwanselde miljoenen komt niet voor niets op een moment dat de sociale onrust zich aandient. Het was echter geen nieuws, alleen werden nu wat concrete cijfers genoemd. Daaruit blijkt dat het grootste deel van het geld dat zonder toestemming van het parlement is besteed, zo’n 100 miljoen euro, door Wijdenbosch in 2000 is uitgegeven. Ofwel in het jaar van de door hem verloren verkiezingen.

Surinamers liggen niet meer wakker van dit soort mededelingen. Ze maken zich eerder druk om het feit dat politici uit het tijdperk-Wijdenbosch die zich overduidelijk schuldig hebben gemaakt aan strafbare feiten, niet door de huidige regering aan de schandpaal worden genageld. Want dat was een van de verkiezingsbeloften die vele aansprak. De boevenbende van Wijdenbosch zou achter de tralies belanden.

Een kleine twee jaar later is er echter nog niemand op het matje van justitie geroepen. Daar lijkt binnenkort verandering in te komen nu het openbaar ministerie het parlement heeft gevraagd de onschendbaarheid van Errol Alibux, partijgenoot van Wijdenbosch en destijds minister van Natuurlijke Hulpbronnen, op te heffen. Onderzoek heeft uitgewezen dat Alibux onder meer flink heeft gesjoemeld bij de aankoop van een gebouw in het centrum van Paramaribo. Hij kocht namens de overheid voor 900.000 dollar een pand van een bevriende relatie, terwijl de getaxeerde waarde slechts 500.000 dollar bedroeg. Een aanzienlijk deel van de ’winst’ verdween daarbij in zijn eigen zak.

Verder lopen er nog onderzoeken naar de handel en wandel van oud-minister Bies Mangal van Openbare Werken en tegen oud-president Wijdenbosch zelf. Wijdenbosch en Alibux dreigen bovendien stukken grond die zij zichzelf hebben toegeëigend, en waarop ze inmiddels kapitale woningen op hebben gebouwd, kwijt te raken nu de rechtmatige eigenaar, een hotelonderneming, juridische stappen heeft ondernomen om haar bezit weer terug te krijgen.