Het opheffen van de noodtoestand is een belangrijke eis van de oppositie. Sinds half maart vinden in verscheidene steden in het land, vooral in de zuidelijke stad Daraa, betogingen plaats tegen het regime.

Al-Assad, wiens familie Syrië al veertig jaar met harde hand bestuurt, probeert de onrust in zijn land te beteugelen door concessies te doen. Zo stapte dinsdag de Syrische regering van premier Naji Otri op. Otri blijft demissionair premier totdat een nieuwe regering is gevormd.

Het aftreden van de regering wordt overigens niet beschouwd als een grote overwinning voor de betogers die meer democratie eisen. Otri en zijn ploeg hebben weinig invloed in Syrië. De macht is grotendeels in handen van de president, zijn familie en het veiligheidsapparaat.

Ondanks de demonstraties, waarbij tot nu toe meer dan zestig doden vielen, heeft Assad ook nog steun in Syrië. Honderdduizenden aanhangers van het regime zijn dinsdag in Damascus en vier andere grote steden de straat op gegaan om hun steun aan de president te betuigen. Ze zwaaiden met vlaggen en afbeeldingen van Al-Assad.

De onrust in het strategisch belangrijke Syrië kan repercussies hebben tot ver buiten de landsgrenzen. Het land is de belangrijkste Arabische bondgenoot van Iran en aartsrivaal van Israël, waarmee het nog steeds officieel in staat van oorlog is.

De Verenigde Staten hebben Syrië altijd beschouwd als een destabiliserende factor in het Midden-Oosten, niet alleen omdat het een bondgenoot van Iran is, maar ook omdat het Hezbollah steunt en een thuis biedt aan een aantal radicale Palestijnse groeperingen.

Israël houdt de onrust in Syrië met argusogen in de gaten. De Israëliërs vrezen namelijk dat door een ineenstorting van het regime van Al-Assad een eind komt aan de relatieve rust aan de grens tussen de twee landen.

In tegenstelling tot eerder ten tijde van de opstand in Egypte, houden Israëlische hooggeplaatsten nu angstvallig hun mond over de onrust in Syrië. Volgens regeringsmedewerkers is er geen consensus over de manier waarop er moet worden gereageerd op de onrust. Bovendien is er onenigheid over de vraag welk scenario het beste is voor Israël.

„De werkhypothese in Israël is al jaren als volgt: beter de duivel die je kent, dan de duivel die je niet kent”, aldus Eyal Zisser, directeur van het departement voor Midden-Oosten Studies van de universiteit van Tel Aviv. „Wie weet wat er nu gaat gebeuren? Islamitische terreur, al-Qaida, chaos?”