De zwaarste aardbeving in de moderne geschiedenis van Japan, met een kracht van 8,9, zorgde ervoor dat miljoenen huizen geen stroom meer hebben. Het mobiele telefoonnetwerk raakte afgesloten en de landlijnen voor telefonie werden eveneens zwaar beschadigd. Treinen kwamen tot stilstand en computers konden grotendeels niet meer gebruikt worden. Mensen bleven na de beving in hun kantoren of zochten onderdak in stations.

Akira Tanaka was een van de mensen in Tokyo die besloten om maar gewoon te gaan lopen. In zijn geval betekent dat twintig kilometer naar de buitenwijk Saitama waar hij woont. „Ik ben nu een uur en tien minuten onderweg en ik heb nog zo’n drie uur voor de boeg”, zei hij. „Dit is het soort aardbeving dat eens in de honderd jaar voorkomt”, voegde hij er aan toe.

Telefoontjes naar het noorden van het land kunnen niet of nauwelijks worden gepleegd. Vanwege het uitvallen van het mobiele netwerk vormden zich lange rijen voor telefooncellen die onder normale omstandigheden nauwelijks meer gebruikt worden.

Telecombedrijf NTT zette een noodlijn en een website op om gestrande mensen te helpen bij het contact leggen met hun thuisfront. Na ongeveer zes uur hervatten enkele metrolijnen de dienst. De rest van het spoorwegsysteem, ook de hoge snelheidslijnen, bleef nog buiten bedrijf. Mensen bleven naar de stations komen in de hoop dat de treinen weer zouden gaan rijden. Onder gewone omstandigheden is een probleem binnen een uur opgelost. Het spoorweg- en metrosysteem is normaliter zeer betrouwbaar.

De spoorwegautoriteiten deelden mee dat er de rest van de dag geen treinen meer zouden zijn in Tokyo, als gevolg waarvan grote menigten de straat op gingen op zoek naar een taxi of om naar huis te gaan lopen.

Yokohama Arena, een concertzaal dicht bij een station voor hogesnelheidstreinen, werd ingericht als noodopvang voor mensen die niet naar huis kunnen. „Er is nog nooit een aardbeving als deze geweest, waarbij geen treinen meer rijden. Dit is dus voor ons de eerste keer”, zei Hideharu Terada. „De mensen druppelen binnen. Ze zijn kalm.»

Bij stations hingen medewerkers van de gemeente posters op met de uitnodiging te blijven. Er zullen dekens en andere eerste benodigdheden worden geleverd aan de gestrande reizigers.

„Ik dacht dat ik dood zou gaan”, zei Koto Fujikawa. Zij zat in een monorail toen de aardbeving zich voordeed en moest naar het volgende station lopen. „Het voelde alsof de hele zaak zou instorten.”