„Het begon met een zacht schudden. Dat gebeurt hier wel vaker, van die lichte bevinkjes, dus ik dacht dat het zo weer voorbij zou zijn. Maar het schudden werd steeds harder. Een peuter begon te huilen. Flesjes met kruiden kletterden op de grond. Mijn vriendin en ik wisten niet goed wat te doen. Overal viel van alles uit de schappen, het was een enorm kabaal. We probeerden naar buiten te lopen, maar zaten helemaal achteraan in de supermarkt en het was moeilijk om ons evenwicht te bewaren. We gingen bij een grote steunpilaar staan, dachten dat we daar wel veilig zouden zijn.”

„De aardbeving leek langer te duren dan normaal. Meestal duren aardbevingen maximaal 20 seconden, maar er leek geen einde aan te komen. Het beven leek ook steeds harder te worden. Toen de beving eenmaal voorbij was, zag je de winkelbedienden pijlsnel door de winkel rennen om alles weer op te ruimen. Een kwartier later was alles weer helemaal netjes”, vertelde Groosman verbaasd.

„Thuisgekomen zagen we dat de deuren waren open geschud en dat de tv en boeken op de grond waren gevallen. We voelen nog steeds veel naschokken en we hebben nog geen gas, elektriciteit en warm water. Buiten horen we de hele tijd sirenes.”

Michael Groosman studeert Japans aan de Universiteit Leiden en is voor een jaar in Tokio. Hij vliegt volgende week weer terug naar Nederland.