Meer dan tweehonderd mensen hadden zich aangemeld voor de bijeenkomst die tegenstellingen onder orthodox-protestantse christenen wil tegengaan. De dag was georganiseerd door LKP (Landelijk KoördinatiePunt groepen kerk en homoseksualiteit), CHJC (vereniging van christelijke homo’s, lesbiennes en biseksuelen) en ContrariO (gereformeerde vereniging voor homo’s en lesbiennes), drie organisaties die sinds 2008 samenwerken om de sociale acceptatie van homoseksualiteit in orthodox-christelijke kring te bevorderen.

De bijeenkomst begon met het onderdeel ”portretten”. Vijf personen –protestants, gereformeerd vrijgemaakt, reformatorisch, evangelisch en niet-gelovig– lieten zien hoe ze omgaan met christen-zijn en homoseksualiteit.

Opvallend was het verhaal van de evangelische Robert Jan, die uit een niet-christelijk milieu kwam, waar „alles moest kunnen als je het maar thuis deed.” Thuis accepteerde men zijn homoseksuele geaardheid. Hij leidde een los leven, maar voelde zich toch eenzaam en zo kwam hij op achttienjarige leeftijd in de kerk. In de evangelische gemeente waarbij hij zich aansloot, ontving hij liefde en erkenning. Hij paste zich aan, dat wil zeggen dat hij beloofde alleen te zullen blijven. „De mensen vonden dat cool”, zei hij.

Robert Jan is veranderd en heeft nu een vriend. Hij is erachter gekomen dat „wat de kerk vraagt anders is dan wat God vraagt. Ik heb Gods leiding ervaren bij mijn verandering. Sinds ik een vriend heb leren kennen, heb ik een betere relatie met God.”

Een aantal mensen in zijn gemeente heeft nu liever dat hij niet meer „dient” in de kerk. Robert Jan: „Ik moet wel rekening houden met anderen, maar anderen willen geen rekening houden met mij.”

Hij wil het taboe in zijn gemeente doorbreken en loopt op straat gewoon hand in hand met zijn vriend. „Ik wil homo’s met het Evangelie bereiken. Nu bereiken we ze niet, omdat ze niet zichzelf mogen zijn in de kerk. Ga maar naar een homobar en luister wat homo’s zeggen over de kerk. Als Jezus nu zou leven, zou hij naar de homo’s gaan. Het maakt me niets uit of ik niet meer mag dienen in de kerk. De kerk moet liefde uitstralen.” Hij ontving een daverend applaus.

Even later stelde hij dat de kerk een missie heeft en haar standpunt over homoseksualiteit moet aanpassen omdat er veel haat van de zijde van homo’s is. „We moeten liefde laten zien en geen oordeel. Hoe meer liefde we als christenen kunnen laten zien, hoe meer de Heilige Geest mensen zal veranderen.”

Tijdens een workshop over Gods leiding, vertolkte Rene Herben een soortgelijk standpunt. De soldaat van het Leger des Heils zei eveneens Gods leiding ervaren te hebben bij zijn keuze om zijn homoseksualiteit te praktiseren. „Heere, zeg wat ik doen zal. Dat is het motto van mijn leven. Gods leiding stuurde mijn leven. Ik heb ervaren dat Gods liefde voor mij betekent dat ik mag zijn wie ik ben.”

Herben erkende dat de Bijbel andere dingen zegt, maar „die teksten zijn vroeger opgeschreven. Als je wilt leven bij de God van nu, dan moet je de God van toen verlaten. De God van nu ervaar ik door Zijn Geest.”

Tijdens een workshop kreeg hij weerwerk van mede-workshopleider ds. J. Noordam, predikant van de protestantse gemeente in Drachten en schrijver van het boek ”De huiver van Leviticus”. Ds. Noordam had het ook over Gods leiding. „Heere, wat wilt U dat ik doen zal?” is voor hem een centrale tekst. De Bijbel veroordeelt homoseksueel geslachtsverkeer, zei hij klip en klaar. Er is volgens hem maar één interpretatie mogelijk, anders dan met bijvoorbeeld de uitleg van het vierde gebod, waarvan je kunt betwisten of de rustdag op zaterdag of op zondag valt. Je kunt ook twisten over volwassendoop en kinderdoop, maar die twijfel is er niet bij homoseksualiteit, zei hij. Ook de nieuwere Bijbelvertalingen zijn op dit punt helder. „De teksten over homoseksualiteit zijn niet tijdgebonden maar universeel en voor alle tijden.”

De liefde is de vervulling van Gods wet en niet de afschaffing ervan, aldus ds. Noordam. „Jezus is gekomen om de wet te vervullen.”