„Excuses voor dit stalinistische onderkomen”, glimlacht Vanhecke terwijl hij op de krappe behuizing van het Vlaams Blok in Brussel wijst. „Het is toch eigenlijk te gek voor woorden dat de rijkste partij van België in zo’n klein kantoor is gevestigd? We zijn slachtoffer van ons eigen succes.”

Succes is er zeker voor het Blok. De Vlaams-nationalistische partij zag het zetelaantal in de afgelopen regeerperiodes gestaag groeien. Ondanks de systematische weigering van de andere partijen om met het Vlaams Blok samen te werken. Ondanks pogingen de groepering door de rechter aan banden te laten leggen. Ook in de algemene verkiezingen van aanstaande zondag lijkt winst opnieuw gegarandeerd. Vanhecke: „Ik heb er een goed gevoel over. ’k Denk dat we dit keer in Vlaanderen boven de 17 procent zullen uitkomen.”

Toch is het ook voor het Vlaams Blok steeds moeilijker nog enige electorale winst van betekenis te boeken, meent de voorzitter. „We verwachten alleen een doorbraak op het platteland in West-Vlaanderen en Belgisch Limburg. Daar zijn we aan een soort inhaalmanoeuvre bezig. Dat komt voornamelijk doordat de bevolking ook in de dorpen in toenemende mate met criminaliteit wordt geconfronteerd. En veiligheid is nu eenmaal een van onze speerpunten. In de steden kunnen we nauwelijks betekenisvol scoren. Alleen al in Antwerpen zijn er 200.000 allochtonen bijgekomen. Dat zijn uiteraard geen stemmen voor ons.”

Vreemdelingen zullen zich inderdaad wel drie keer bedenken voordat ze hun stem aan het Blok geven. „Een tijdbom die vroeg of laat zal barsten”, noemt Vanhecke het groeiend aantal allochtonen en illegalen. Het Vlaams Blok hoopt die uitbarsting voor te zijn. Door verplichte assimilatie van buitenlanders die legaal in België zijn. Door zware criminelen hun nationaliteit te ontnemen en door frauderende asielzoekers linea recta terug te sturen.

Die standpunten hebben de partij veelvuldig het predikaat ”racistisch” opgeleverd. Frank Vanhecke echter ontkent met klem dat het Blok racistisch is. „Wat is racisme? Als je mensen met een andere huidskleur of uit een verschillende cultuur als minderwaardig beschouwt. Dat doen wij absoluut niet. Wij hebben zelfs personen van allochtone afkomst in onze partijgelederen.”

„Weet u waar het racisme toeneemt?” vervolgt de Blok-voorzitter. „In achtergebleven wijken waar bewoners dagelijks met overlast en criminaliteit van allochtonen hebben te maken. Waar het vuilnis torenhoog op het balkon ligt gestapeld. En als je er iets van zegt, word je op z’n best uitgelachen. Ik kan me die sentimenten van de autochtone bevolking goed voorstellen.”

De grootste blaam treft echter de regering, stelt Vanhecke. Hij illustreert zijn bewering aan de hand van de persoon van Abou Jahjah, de omstreden voorman van de Arabisch-Europese Liga (AEL). „Zijn voorbeeld bevestigt precies wat wij al jaren roepen. Eind 1991 kwam hij in België - nota bene vijftien jaar na de immigratiestop. Hij hing een zielig verhaal op dat hij lid was van Hezbollah en daardoor zijn land moest ontvluchten. Achteraf heeft hij toegegeven dat het een valse verklaring was. Vervolgens sloot hij een schijnhuwelijk om hier te kunnen blijven. Dat huwelijk liep al heel snel op de klippen en toch is hij gebleven. Twee keer bedrog. Hij is het levende bewijs van de laksheid van de overheid als het gaat om asielbeleid.”

In navolging van wijlen Pim Fortuyn -met wie Vanhecke „grote verwantschap” voelde- meent de Vlaamse politicus dat Vlaanderen vol is. „Wij zijn niet in staat om alle misère uit de wereld op ons te nemen. We moeten niet voorbijgaan aan de realiteit. Werklozen importeren is geen oplossing. Wij zijn graag bereid die mensen in eigen land te helpen of te begeleiden bij hun terugkeer. We moeten niet onze welvaart, cultuur en de cohesie van onze eigen samenleving in gevaar brengen.”

Overigens heeft het Blok zijn standpunten de afgelopen twee jaar behoorlijk gematigd. Zo liet de partij het omstreden zeventigpuntenplan vallen waarin een agressief uitwijzingsbeleid ten aanzien van asielzoekers en drastische maatregelen tegen allochtonen werden geëist. Het vreemdelingenstandpunt wijkt inmiddels niet zo veel meer af van dat van de rechtervleugel van de liberale VLD.

Een kwestie van politiek opportunisme, of wordt het Blok eindelijk een echte beleidspartij? Vanhecke: „Het is waar dat het Vlaams Blok enigszins naar het midden is opgeschoven. In de jaren ’80 en ’90 stonden wij nog met bokshandschoenen en veegborstels op de verkiezingsposters afgebeeld. Dat werkte te stigmatiserend en deed afbreuk aan onze belangrijkste boodschap: een vrij en onafhankelijk Vlaanderen. Beleidspartij is echter een groot woord. Dat willen we alleen op Vlaams niveau worden.”

De andere Belgische partijen hebben duidelijk heel andere gedachten over de vermeende koerswijziging van het Blok en beschuldigen de partij nog steeds van extreem rechtse en zelfs nazistische ideeën. Daarom hebben zij tot nu toe collectief geweigerd met het Vlaams Blok samen te werken - het zogenaamde cordon sanitaire. Vanhecke meent echter dat het ”cordon” zijn langste tijd heeft gehad. „Onlangs heeft een groep intellectuelen en vooraanstaande zakenlieden publiekelijk voor opheffing van het cordon sanitaire gepleit. Dat heeft een aantal grendels doen springen. Ook de media lijken overstag te gaan. Ik ben nu zeven jaar voorzitter, maar ik ben tijdens deze campagne meer op televisie geweest dan in al die jaren daarvoor.

Wij hebben hier met stijgende verbazing naar de opkomst van Pim Fortuyn in Nederland gekeken”, vervolgt de partijtopman. „De LPF haalde 17 procent van de stemmen en kwam in de regering. De andere Nederlandse partijen zeiden toen toch ook niet: Die noodkreet van het volk bestaat niet? Wij hebben nog nooit een verkiezing verloren. Daarom moet het afgelopen zijn met de politieke dictatuur van het cordon sanitaire. Ze kunnen ons toch niet blijven negeren?”

Intussen blijft het Vlaams Blok moeite houden met het aantrekken van fatsoenlijke vertegenwoordigers. Veel Blok-politici dragen een extreem rechts verleden of een anderszins bezoedeld imago met zich mee. Een flink aantal senatoren en kamerleden functioneert niet naar behoren, maar kan bij gebrek aan beter niet worden vervangen.

Is het Vlaams Blok dan eigenlijk wel klaar om te regeren? Vanhecke: „Hoewel wij een jonge partij zijn, de nodige groeiproblemen hebben gekend en de kwaliteit van ons politiek personeel nog niet optimaal is, zijn wij nu zeker in staat te regeren. Dat zal echter nooit op federaal niveau gebeuren. Wij zijn een Vlaams-nationalistische partij en zouden nooit een akkoord met Wallonië kunnen sluiten. We mikken nu vooral op de Vlaamse parlementsverkiezingen in 2004 en de grote slag in Antwerpen bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006.”